در برهوت زمانه، هنگامی که زبان ها به خاموشی و دل ها به در

در برهوت زمانه، هنگامی که زبان‌ها به خاموشی و دل‌ها به درد گرفتار آمده بودند، مردی بزرگ به نیکویی صفاتی که ستارگان برای او خون گریه میکنند، در کربلا قد علم کرد. امام حسین (ع) همانند خورشید در آسمان وجود، بر تاریکی‌ها نور می‌تابانید و خیانت را با صدای بلند، فریاد می‌زد.

او حسین است پسر زهرای اطهر، به جهانیان نشان داد که حق، خود را نمی‌فروشد و در راه حیات جاودانه، ایثار و صداقت، گامی از پا کنار نمی‌نهد. در برزخ وفای خود، خون را بر آب تنازل نداد و جان خود را فدای مذهب و دیانت کرد. او چون گل سرخی در دل بیابان، تندباد حوادث زمانه را به جان خرید و با دلی آهنین، در برابر یزیدیان ایستاد.

امام حسین (ع) در روز عاشورا، به رغم فقر و تنهایی، شجاعت را به جهان ارمغان داد. او با صدای لبیک، نوازشگر روح خویش شد و جان خویش را در پای عشق نثار کرد. این فدای عظیم، چراغی است تا ابد بر افروخته !! وفا و صدق او در دیوان دل‌ها نوشته خواهد شد و یادش همیشه در قلوب آزادگان، زنده و جاوید خواهد بود.

این پادشاه کربلا، با رسالتی فراتر از جستجوی قدرت و جاه، دینی همچون آتش را در دل تاریکی روشن کرد. او در میان شلاق‌های زمان، درختی تنومند از ایمان و شجاعت کاشت و روح عاشورا را به نسل‌های بعد تقدیم کرد.

به راستی که حسین (ع)، یادآور حقیقت است؛ حقیقتی که هرگز در برابر ظلم به زانو در نمی‌آید و درس آزادگی را به انسان‌ها می‌آموزد. او با سر نهادن بر زمین، پیامی از عشق و فداکاری به دل‌های تشنه هدیه داد و همگان را به جستجوی عدالت و حقیقت در عالم دعوت کرد.

کربلا، نه‌تنها جغرافیا، بلکه تجلیگاه روح و احساس انسانیت است. آنجا جایی است که حسین (ع) با سادگی و عظمت، بر تارک تاریخ نشسته و نشان داده است که روزی در زمین، می‌تواند شاهدی بر حیات حقیقی باشد.