شـمـا نمـی دانـید چـه ام شـده اسـت . . . .

شـمـا نمـی دانـید چـه ام شـده اسـت . . . .
از کـوچـه پـس کوچـه هـای پشـت پنـجره تـان مـی گـذرم ,
و دلـم بـه انـدازه ی تمـام ظـرف هـای آشپـزخـانـه مـان شکـستـه اسـت . . . .
و شـمـا نمـی دانـید چـه ام شـُده اسـت . . . . !
دلـم بـه انـدازه ی نبـض تـن تمـام گـنجشـک هـا ,
حـوالی شمـا تـُند مـی تپـد . . . .
دلـم بـه انـدازه ی همـه ی کسـانـی ,
که بـرای رسیـدن بـه جایـی دیـرشان شـُده است ,
شـور می زنـد . . . . !
دلـم قـدر همـه ی تـا بـه حـال خـواستنـم ،
دیگـر تـو را نمـی خواهـد . . . .
و قـرار هـم نـیسـت ,
شـما بـفهمـید چـه ام شـُده اسـت . . . .