به جوان های هیئتی غبطه می خورم.

به جوان های هیئتی غبطه می خورم.

شاید بدانید چرا؟ ، شاید هم نه.

بچه های هیئت بر کشتی سوار هستند که سفینه نجات است.

بچه های هیئت دلشان را بر ریسمانی گره زده اند که حبل المتین است.

بچه های هیئت ایمانشان بیمه کربلا و آسمان عشق شان خورشید سید الشهدا دارد.

بچه های هیئت در کلاسی حضور دارند که استادی صاحب فضل مثل حضرت ابوالفضل دارد. 
درسته که جزو جمع 313 نفر شدن کمی سخت است ولی شک نکنید انتخاب یاوران حضرت حجت عج از میان همین دل سوختگان هیئت است. 
آن یوسفی که نشان مهربانی از پیامبر رحمت دارد، امکان ندارد که دست نوازش از سر بچه های هیئت بردارد.

نشستن در جمع عزاداران امام حسین ع،  چشم به در دوختن و انتظار آمدن مادر را کشیدن، حسی عجیبی است که کسی بجز بچه های هیئت لذت آن را نمی داند.

به ایام شهادت ام ابیها نزدیک می شویم.

اگر در این ایام، تکیه و  هیئت دارید،  مسمار در را با تکه پارچه ای بپوشانید، چون پسر به مجلس عزای مادر می آید.

دستت بشکند ملعون 
مسمار در چه سنخیتی با سینه مادر دارد.