.

.


روزی دل من که تهی بود و غریب 
از شهر سکوت به دیار تو رسید


در شهر صدا که پر از زمزمه بود 
تنها دل من قصه ی مهر تو شنید


چشم تو مرا به شب خاطره برد 
در سینه دلم از تو و یاد تو تپید


در سینه ی سردم ، این شهر سکوت 
دیوار سکوت به صدای تو شکست

 
شد شهر هیاهو ، این سینه ی من 
فریاد دلم به لبانم بنشست


خورشید منی ،‌ منم آن بوته ی دشت 
من زنده ام ازنور تو ای چشمه ی نور


دریای منی ، منم آن قایق خرد 
باخود تومرا می بری تاساحل دور 


کنون تو مرا همه شوری و صدا 
کنون تو مرا همه نوری و امید


در باغ دلم بنشین بار دگر 
ای پیکر تو ، چو گل یاس سپید






.