کرد بود از اون اصیلاش

کُرد بود، از اون اصیلاش...
یه وقتایی که می‌خواست بگه فلانی خیلی آدم خوبیه و دوست داشتنیه و حسابی به دل می‌شینه و تو بگو عشقه اصلا، میگفت:
" چَنی عزیزه؟! "
این "خیلی عزیزه" گفتناش کلی معنا داشت واسه خودش...
میگفت وقتی یکی عزیزه و عزت داره، جاش همیشه سرِ چشم آدمه،
مثل عشق،
مثل دوست داشتن،
مثل قرآنی که جاش سرِ طاقچه‌ست...
آدمی که عزیزه حرفش خریدار داره، نازش خریدار داره،
حرمت و احترام داره وجودش برای همه، اگه باشه محبتش توی دلاست،
نباشه دلتنگیش...
خودِ خدام هواشو داره انگار همیشه و همه جا!
میگفت.......
اصلا ولش کن این حرفارو،
تا حالا بهت گفتم چنی عزیزی برام؟!

#طاهره_اباذری‌هریس
۱۳۹۹/۰۹/۲۳