پاییـزجان...

پاییـزجان...
آخرین جمعه ات هم داردنفس هایِ آخر را می کشـد....
دلم برایِ عاشقانه هایی که رویِ دستِ دلم مانده می سوزد....
و یک مشت دوستت دارمِ یتیــمی که لایِ آخرین فریادِ برگ ها گم شد....
پاییـز جانِ بی رحم، شب هایِ بلندت کفافِ گریه هایِ مرا نداد، و سرمایت به پایِ برف و بوران دلم نرسید....
من هنوز
رو به همان جاده یِ برف گرفته ایستاده ام و برایِ دوباره آمدنت فصل شماری میکنم....
پاییـزِ عزیزِ بدقول....
یادت رفت؟
قول داده بودی اگـر در مهرانگیـز ترین مهرِ سال هم نیاید، درست در باران هایِ آبان، وقتی دارم زیرِ هجومِ خاطره ها نم میکشم، درآغوشش که امن ترین چتـرِ دنیاست زنده می شوم....
آمدنش را قول نداده بودی...؟
باشد...
باشــد
یلـدا شبِ طولانی تریست و وقت برایِ آمدن ها بیشتر....
میشود
وسطِ ثانیه شمار هایِ دلم قبل از یخ زدن بی هوا با یک بوسه
قلبم را از خوابِ زمستانی بیدار کند....؟
پاییـز جان....
قرارمان باشد
چهارفصلِ دیگر
یک قرنِ بعد.....
سر آخرین پیـچِ شهریور، اولِ خیابانِ مهـر
بایک دسته برگِ زرد....
و لطفا
اگـر میشود....نه اگـر نداریم
حتما دستش را بگیر و به زور هم که شده تحویلش بده به دلـم....