چند سال پیش هنگام اهدای جایزه نوبل به یک خانم، او پشت تری
چند سال پیش هنگام اهدای جایزه نوبل به یک خانم، او پشت تریبون فقط یک جمله بسیار کوتاه گفت: «Thank s charls».
هیچکس منظور وی را متوجه نشد و در همه اذهان تنها یک سؤال بود: چارلز کیست؟ مگر چقدر به این زن کمک کرده که بابت دریافت نوبل فقط از او تشکر کرده و نامش را می آورد؟!
مدتی بعد اپرا وینفری، میزبان وی در اپراشو بود و از وی خواست منظورش را از بیان این جمله بگوید و چارلز را به جهانیان معرفی کند.
پاسخ تکان دهنده بود و حیرت انگیز.
وی با لبخندی گفت: سال ها پیش من زنی بودم که سواد دبیرستانی داشتم؛ خانه دار، الکلی و مادر سه کودک که هر سه کمتر از هفت ساله بودند. همسرم هم الکلی و بسیار هوس باز بود، به طوری که هر شب با دوستانش جلوی چشم بچه هایم مواد مصرف می کردند و... و من از ترس از دست دادن همسرم، نه تنها به او اعتراضی نمی کردم، بلکه همپای او و دوستانش می شدم. از فرزندانم به قدری غافل بودم که اگر دلسوزی همسایه ها نبود هیچ یک زنده نمی ماندند. تا اینکه... یک روز همسرم مرا ترک کرد؛ بی هیچ توضیحی و من تا امروز نمی دانم کجا رفت و چرا، ولی یک واقعیت عریان جلوی چشمم بود. من زنی بودم که هنوز 30 سالم نشده بود. الکلی و منحرف بودم. سه فرزند و یک خانه اجاره ای داشتم و هیچ توانایی برای اداره زندگی نداشتم.
روزها گذشت تا اینکه به خاطر نداشتن پول کافی، مجبور به ترک الکل شدم و در کمال ناباوری دیدم چقدر حالم بهتر است. به مرور کاری کوچک پیدا کرده و خودم زندگی خود و بچه هایم را اداره کردم. بچه ها به شدت احساس خوشبختی می کردند و من تازه می فهمیدم در حق آنها چه ظلمی کرده ام. وقتی دیدم بچه هایم با چه لذتی درس می خوانند و با من همکاری می کنند تا مبادا روزهای سیاه بازگردند، من هم شروع به درس خواندن کردم و... .
امروز نوبل در دستان من است؛ همان دستانی که روزگاری نه چندان دور از مصرف الکل رعشه داشت و هرگز نوازشی نثار کودکانش نکرد. اگر همسرم مرا ترک نمی کرد، هرگز به توانایی هایم پی نمی بردم، چون من ذاتا انسانی تنبل و وابسته بودم.
اپرا پرسید: پس چارلز کی وارد زندگی ات شد و چگونه کمکت کرد؟
زن پاسخ داد: چارلز همسر من بود.
این ما هستیم که باید نقش ورق های دستمان را تعیین کنیم. به راحتی می توان برگ برنده را تبدیل به بازنده یا برگ بازنده را تبدیل به برگ برنده نمود. مهم این است که برگ ها در دست کیست.
هیچکس منظور وی را متوجه نشد و در همه اذهان تنها یک سؤال بود: چارلز کیست؟ مگر چقدر به این زن کمک کرده که بابت دریافت نوبل فقط از او تشکر کرده و نامش را می آورد؟!
مدتی بعد اپرا وینفری، میزبان وی در اپراشو بود و از وی خواست منظورش را از بیان این جمله بگوید و چارلز را به جهانیان معرفی کند.
پاسخ تکان دهنده بود و حیرت انگیز.
وی با لبخندی گفت: سال ها پیش من زنی بودم که سواد دبیرستانی داشتم؛ خانه دار، الکلی و مادر سه کودک که هر سه کمتر از هفت ساله بودند. همسرم هم الکلی و بسیار هوس باز بود، به طوری که هر شب با دوستانش جلوی چشم بچه هایم مواد مصرف می کردند و... و من از ترس از دست دادن همسرم، نه تنها به او اعتراضی نمی کردم، بلکه همپای او و دوستانش می شدم. از فرزندانم به قدری غافل بودم که اگر دلسوزی همسایه ها نبود هیچ یک زنده نمی ماندند. تا اینکه... یک روز همسرم مرا ترک کرد؛ بی هیچ توضیحی و من تا امروز نمی دانم کجا رفت و چرا، ولی یک واقعیت عریان جلوی چشمم بود. من زنی بودم که هنوز 30 سالم نشده بود. الکلی و منحرف بودم. سه فرزند و یک خانه اجاره ای داشتم و هیچ توانایی برای اداره زندگی نداشتم.
روزها گذشت تا اینکه به خاطر نداشتن پول کافی، مجبور به ترک الکل شدم و در کمال ناباوری دیدم چقدر حالم بهتر است. به مرور کاری کوچک پیدا کرده و خودم زندگی خود و بچه هایم را اداره کردم. بچه ها به شدت احساس خوشبختی می کردند و من تازه می فهمیدم در حق آنها چه ظلمی کرده ام. وقتی دیدم بچه هایم با چه لذتی درس می خوانند و با من همکاری می کنند تا مبادا روزهای سیاه بازگردند، من هم شروع به درس خواندن کردم و... .
امروز نوبل در دستان من است؛ همان دستانی که روزگاری نه چندان دور از مصرف الکل رعشه داشت و هرگز نوازشی نثار کودکانش نکرد. اگر همسرم مرا ترک نمی کرد، هرگز به توانایی هایم پی نمی بردم، چون من ذاتا انسانی تنبل و وابسته بودم.
اپرا پرسید: پس چارلز کی وارد زندگی ات شد و چگونه کمکت کرد؟
زن پاسخ داد: چارلز همسر من بود.
این ما هستیم که باید نقش ورق های دستمان را تعیین کنیم. به راحتی می توان برگ برنده را تبدیل به بازنده یا برگ بازنده را تبدیل به برگ برنده نمود. مهم این است که برگ ها در دست کیست.
۲.۹k
۱۴ دی ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۲۷)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.