خاطره ای از شهید هادی به نقل از

خاطره ای از شهید هادی به نقل از
حسین االله کرم،حسین جهانبخش
در وزن 68 کیلو در مسابقات آموزشگاه ها یکبار ابراهیم همه حریف ها رو یکی پس از دیگری شکست داد تا رسید به
نیمه نهائی، اگر این مسابقه رو می زد حتماً در فینال قهرمان می شد.
اما آن سال با اینکه ابراهیم خوب تمرین کرده بود و اکثر حریف ها رو با اقتدار شکست داد. ولی توی نیمه نهائی خیلی
بد کشتی گرفت. بالاخره یکبار خاک شد و با همون یک امتیاز بازی رو باخت.
اون سال ابراهیم مقام سوم رو کسب کرد. اما چند سال بعد توی جبهه و توی گروه اندرزگو همان پسری که حریف
نیمه نهائی ابراهیم بود رو دیدم که آمده بود به ابراهیم سر بزنه.
اون پسر شب رو پیش ما ماند و شروع کرد از خاطرات خودش با ابراهیم تعریف کردن و همه ما گوش می کردیم. تا
اینکه رسید به ماجرای آشنائی خودش با ابراهیم و گفت: "آشنائی ما بر می گرده به نیمه نهائی کشتی باشگاه ها توی
وزن 74 کیلو که قرار بود با ابراهیم کشتی بگیرم".
اما هر چی می خواست اون ماجرا رو تعریف کنه ابراهیم بحث رو عوض می کرد و آخر هم نگذاشت ماجرا تعریف بشه.
فردا وقتی اون آقا می خواست برگرده دنبالش رفتم لب جاده وگفتم: "اگر میشه قضیه کشتی خودتون رو برای من
تعریف کنین". او هم یه نگاهی به من کرد و یه نفس عمیق کشید وگفت:
"اونسال من تو نیمه نهائی حریف ابراهیم شدم ولی یکی از پاهام شدیداً آسیب دیده بود، به ابراهیم که تا اون موقع
نمی شناختمش گفتم : "داداش، این پای من آسیب دیده هوای مارو داشته باش "، ابراهیم هم گفت: " باشه رفیق،
چشم".
توی مسابقه اصلاً سمت پای من نیومد با اینکه شگرد ابراهیم فن هائی بود که روی پا می زد اما اصلاً به پای من
نزدیک نشد ولی من با کمال نامردی یه خاک ازش گرفتم و خوشحال از این پیروزی به فینال رفتم.
ابراهیم با اینکه راحت می توانست مرا شکست بده و قهرمان بشه ولی این کار رو نکرد. البته فکر می کنم اون از قصد
کاری کرد تا من برنده بشم و از شکست خودش هم ناراحت نبود. چون قهرمانی برای اون تعریف دیگه داشت.
ولی من خوشحال بودم و خوشحالی من بیشتر از این بود که حریف فینال، بچه محل خودمون بود و فکر می کردم
همه مرام و معرفت داش ابرام رو دارن.
اما توی فینال با اینکه قبل مسابقه به دوستم گفته بودم که پام آسیب دیده دقیقاً با اولین حرکت همون پای آسیب
دیده من رو گرفت و آه از نهاد من بلند شد و بعد هم من رو انداخت رو زمین و بالاخره من رو ضربه کرد.
اون سال من دوم شدم و ابراهیم سوم اما شک نداشتم حق ابراهیم قهرمانیه.
از اون روز تا حالا باهاش رفیقم و چیزهای عجیبی ازش دیدم. خدا رو هم شکر می کنم که چنین رفیقی رو نصیبم
کرده". صحبتهاش که تمام شد خداحافظی کرد و رفت، من هم برگشتم به سمت مقر ولی توی راه فقط به صحبتهای
اون آقا فکر می کردم.
یادم افتاد تو مقر سپاه گیلان غرب روی یکی از دیوارها برای هر کدام از رزمنده ها جمله ای نوشته شده بود و در مورد
ابراهیم نوشته بودند:
ابراهیم هادی رزمنده ای با خصائص پوریای ولی