خاطره ای ازشهید ابراهیم هادی
خاطره ای ازشهید ابراهیم هادی
آدم شدن
عباس هادی
یکبار که ابراهیم صبح زود با وسائل کشتی از خانه بیرون رفت من و برادرم هم دنبالش راه افتادیم. هر جائی می رفت
دنبالش بودیم تا اینکه رفت داخل سالنِ هفت تیرِ فعلی، ما هم رفتیم توی سالن و بین تماشاگرها نشستیم. سالن شلوغ
شده بود و مسابقات کشتی آغاز شد.
اون روز ابراهیم چند تا کشتی گرفت و خیلی خوب حریف ها رو می زد تا اینکه یکدفعه نگاهش به ما افتاد که توی
تماشاگرها تشویقش می کردیم. بعد هم با عصبانیت به سمت ما آمد. از اینکه به آنجا رفته بودیم خیلی ناراحت شده بود
و گفت:" چرا اینجا اومدین !؟"
گفتیم:"هیچی، دنبالت اومدیم ببینیم کجا می ری".
بعد گفت: "یعنی چی ؟ اینجا جای شما نیست، نباید می اومدین. زود باشین بریم خونه "
گفتم: "مگه چی شده "، جواب داد: "نباید اینجا بمونین، پاشین، پاشین بریم خونه "همینطور که حرف می زد بلندگو
اعلام کرد کشتی نیمه نهائی وزن 74 کیلو آقایان هادی و تهرانی.
ابراهیم یک نگاه به سمت تشک انداخت و یک نگاه به سمت ما، بعد هم چند لحظه سکوت کرد و رفت سمت
تشک. ما هم حسابی داد می زدیم و تشویقش می کردیم . مربی ابراهیم هم مرتب داد می زد و می گفت چکار بکن. ولی
ابراهیم فقط دفاع می کرد و نیم نگاهی هم به ما می انداخت. مربی که خیلی عصبانی شده بود داد زد: "ابرام چرا کشتی
نمی گیری؟ بزن دیگه".
ابراهیم هم با یک فن زیبا حریف رو از روی زمین بلند کرد و بعد از یک دور چرخیدن او را محکم به تشک کوبید. بعد
هم از جا بلند شد و از تشک خارج شد.
اون روز از دست ما خیلی عصبانی بود. فکر کردم از اینکه تعقیبش کردیم ناراحت ولی وقتی تو راه برگشت صحبت می کردیم گفت: "آدم باید ورزش رو برای قوی شدن انجام بده نه قهرمان شدن منم اگه تو مسابقات شرکت میکنم می خوام فنون
مختلف رو یاد بگیرم وهدف دیگه ای ندارم ".
گفتم: "مگه بده آدم قهرمان و مشهور بشه و همه بشناسنش؟". بعد از چند لحظه سکوت گفت: "هرکس ظرفیت
مشهور شدن رو نداره، از مشهور شدن مهمتر، اینه که آدم بشیم".
اون روز ابراهیم به فینال رسید ولی قبل از مسابقه نهائی، همراه ما به خانه برگشت و عملاٌ ثابت کرد که رتبه و مقام
برایش اهمیت ندارد.
ابراهیم بعدها کشتی گیر باشگاه اقبال تهران شد ولی همیشه می گفت: "نباید ورزش هدف زندگی آدم باشه".
منبع:سلام برابراهیم.
آدم شدن
عباس هادی
یکبار که ابراهیم صبح زود با وسائل کشتی از خانه بیرون رفت من و برادرم هم دنبالش راه افتادیم. هر جائی می رفت
دنبالش بودیم تا اینکه رفت داخل سالنِ هفت تیرِ فعلی، ما هم رفتیم توی سالن و بین تماشاگرها نشستیم. سالن شلوغ
شده بود و مسابقات کشتی آغاز شد.
اون روز ابراهیم چند تا کشتی گرفت و خیلی خوب حریف ها رو می زد تا اینکه یکدفعه نگاهش به ما افتاد که توی
تماشاگرها تشویقش می کردیم. بعد هم با عصبانیت به سمت ما آمد. از اینکه به آنجا رفته بودیم خیلی ناراحت شده بود
و گفت:" چرا اینجا اومدین !؟"
گفتیم:"هیچی، دنبالت اومدیم ببینیم کجا می ری".
بعد گفت: "یعنی چی ؟ اینجا جای شما نیست، نباید می اومدین. زود باشین بریم خونه "
گفتم: "مگه چی شده "، جواب داد: "نباید اینجا بمونین، پاشین، پاشین بریم خونه "همینطور که حرف می زد بلندگو
اعلام کرد کشتی نیمه نهائی وزن 74 کیلو آقایان هادی و تهرانی.
ابراهیم یک نگاه به سمت تشک انداخت و یک نگاه به سمت ما، بعد هم چند لحظه سکوت کرد و رفت سمت
تشک. ما هم حسابی داد می زدیم و تشویقش می کردیم . مربی ابراهیم هم مرتب داد می زد و می گفت چکار بکن. ولی
ابراهیم فقط دفاع می کرد و نیم نگاهی هم به ما می انداخت. مربی که خیلی عصبانی شده بود داد زد: "ابرام چرا کشتی
نمی گیری؟ بزن دیگه".
ابراهیم هم با یک فن زیبا حریف رو از روی زمین بلند کرد و بعد از یک دور چرخیدن او را محکم به تشک کوبید. بعد
هم از جا بلند شد و از تشک خارج شد.
اون روز از دست ما خیلی عصبانی بود. فکر کردم از اینکه تعقیبش کردیم ناراحت ولی وقتی تو راه برگشت صحبت می کردیم گفت: "آدم باید ورزش رو برای قوی شدن انجام بده نه قهرمان شدن منم اگه تو مسابقات شرکت میکنم می خوام فنون
مختلف رو یاد بگیرم وهدف دیگه ای ندارم ".
گفتم: "مگه بده آدم قهرمان و مشهور بشه و همه بشناسنش؟". بعد از چند لحظه سکوت گفت: "هرکس ظرفیت
مشهور شدن رو نداره، از مشهور شدن مهمتر، اینه که آدم بشیم".
اون روز ابراهیم به فینال رسید ولی قبل از مسابقه نهائی، همراه ما به خانه برگشت و عملاٌ ثابت کرد که رتبه و مقام
برایش اهمیت ندارد.
ابراهیم بعدها کشتی گیر باشگاه اقبال تهران شد ولی همیشه می گفت: "نباید ورزش هدف زندگی آدم باشه".
منبع:سلام برابراهیم.
۲.۷k
۰۳ تیر ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.