امروز یک روایت جالب شنیدم درباره ناامیدی:یأس یکی از دو را

امروز یک روایت جالب شنیدم درباره ناامیدی:یأس یکی از دو راحتی است...
فکر کن حدیثی که آدم را به ناامیدی ترغیب کند. بعد فکرش را که کردم دیدم عجب حرف عمیقی است. درست هر زمانی از آدمهای اطرافم ناامید شدم و روی خدا حساب کردم، حسابم پر بود.
اصلا زندگی کردن با خدا انگار همه اش کلاس آموزشی است. آدمهایی را وارد زندگیت میکند درست زمانی که باید. بعد درست زمانی که خیال میکنی چقدر خوب است هستند، با مقدمات حکیمانه ای حذفشان میکند. (البته آدم اول کار همه اش فکر میکند ناگهانی و بی مقدمه بوده اما همانطور که همیشه گفته ام خدا خودش را بدهکار شما قرار نمیدهد)
بعد این بازی با آدمهای جدید و موقعیت های جدید تکرار میشود. آنقدر تکرار میشود تا آدم بزرگ شود و بفهمد که ورود هر آدم جدیدی به زندگیش(نه لزوما آدم البته) دلیلی داشته و با اتمام مدت انقضای دلیل، او هم به تبع... بله دیگر... شوخی که نیست.
به نظرم هرچه زودتر بزرگ شویم این ورود و خروج ها و دردِ دل کندن ها برایمان منطقی تر و پذیرفتنی تر میشود...
از کجا به اینجا رسیدم!؟ از یأس که یکی از دو راحتی است...
راستی آن یکی چیست؟! #تراوشات_یک_ذهن_آشفته #دل_و_عقل #الهام_جعفری