دلم خانه نیست که اجاره اش بدهم

دلم خانه نیست که اجاره اش بدهم
جنس باد کرده نیست که با هزار ترفند ردش کنم
اسیر دستم نشده که بگذارمش کنار گذری وُ خلاص...
دلم زیرخاڪی ڪَرانیست به جا مانده از دوران عاشقیم
دلی که به نام تو وضو دارد
دلی که هرجایی نبود
این دل را به هیچکس نمی دهم
درش را قفل می کنم به نامت
و هر از چندگاهی با فکر کردن به زیبایی ات،گردی از عشق به رویش میپاشم
گوشه میگیرم وُ این دل را برایت نگه می دارم
حتی اگر نخواهیش
حتی اگر دل جدیدی را برای وابستگی پیدا کرده باشی
خدا نکند که تجربه اش کنی
اما آدم درد دیده،دارایی های عزیزش را به این راحتی به دیگری نمیدهد
این را تمام عزیز از دست داده ها می دانند...