part: 83

انگار داشتن ی چاقوی تیزو روی حنجرم میکشیدن اینکه نمیتونستم بخونم بیشتر از هرچی عذابم میداد و درد حنجرم دربرابرش میشه گف هیچ بود
اگه هیچوقت نمیتونستم بازم برم رو استیج و اجرا کنم چی اگه صدام برنمیگشت چی اینا حالمو بدترم میکرد انقد گریه کرده بودم که دیگه اشکی نمونده بود برام دراز کشیدم رو تخت یون کیونگ پتو روم کشید و با بغضی که میخواس مخفیش کنه گف
_هانی چیزی نمیخوای
لبخند بیجونی زدمو سرمو به نشونه نه تکون دادم چون نمیتونستم حرف بزنم
دردچشامم اضافه شد به بقیه دردام
یون کیونگ: من میرم پیش دکتر و میام (بغض)
سرمو تکون دادم و از پنجره به بیرون خیره شدم تا یون کیونگ رف مطمئن بودم دروغ میگه و فقط برا اینکه پیش من گریه نکنه و روحیمو ازین داغون تر نکنه رفته بیرون خودشو اروم کنه
همیشه براشون عذاب بودم با وجود همه بدبختیا همیشه مراقبن بودن تو اون سن کم دورانی که بیستر از همیشه به پدرمادرم نیاز داشتم هیچکدوم پیشم نبودن و این اعضا بودن که جای اونارو برام پر کردن مراقبم بودن همیشه حواسشون بهم بود مث بچه خودشون ازم مواظبت میکردن و دوسم داشتن ولی من درعوض اینهمه خوبیه اونا همیشه فقط درد و عذاب بهشون دادم بخاطرم همیشه ناراحتن
فک میکردم اگه چن سال بگذره میتونم باز به صحنه برگردم کمپانی بخاطر این اتفاق بهم پشت نمیکنه ولی انگار اشتباه میکردم