من وارثِ تمامِ بَرده گانِ جهانم!

من وارثِ تمامِ بَرده گانِ جهانم!
بر دست هایم مُچ پیچِ مقدر فولاد،
گران سنگ دیرینه سال!
بر سینه ام داغ دُرُشت تپانچه و تسلیم
و بر گرده ام خفتِ آنان که از پیِ عشق،
برگابرگِ کتابِ تناسل را دوره می کنند!

من وارثِ تمامِ بَرده گانِ جهانم!
در نوازشِ نفس دزدِ تازیانه ها زاده شدم!
کتیبه ی کوروش
به سَر انگشتانِ خونینِ من در کوره نهاده شد!
مرا مقابلِ قدم های تیمور گردن زدند!
صحرازادگان به تاراج رویاهایم آمدند!
جمجمه ام خشتِ مناره ی چنگیز شد!
اسکندر بر خاکستر خنده هایم رقصید!
سمفونی هشتم بتهون را،
من در صفِ کوره های آشویتس نواختم
و هیروشیما قبای بلندِ تاولی اش را
بر تنم پوشاند!
ویتنام و بوسنی را تجربه کردم،
و صدای سوتِ خمپاره را شناختم
از آن پیش تر که مغزم را چونان پوکه ی پنبه ای پریشان کند!

من وارثِ تمامِ بَردگانِ جهانم!
برادر همسال نخستین تازیانه خورده ی تاریخ!
با نَسبی سرخ و درخت نامه ای خون آلود،
که مرا
به یکایکِ آدمیان پیوند داده است!



یغما گلرویی