به درگـاهـت آمدم یـارب ،

به درگـاهـت آمدم یـارب ،
آمـدم که خـلوت کنـم ،
آمـدم که احیـای انسـانــیت بگیـرم ،
آمـدم بـگویـم که مـن آن بنـده ی گنـاهکـارت،
سخــت ننـویــس ،
که تـو خالقـی و من مخلـوق ،
وَ هَلْ يَرْحَمُ الْمَخْلُوقَ اِلا الْخالِقُ

دلم که میگیرد "مجیـر"را بازمیـکنم :
سُبْحَـانَكَ يَا مَعْـبُودُ تَعَالَيْـتَ يَا مَوْجُـودُ أَجِـرْنَا مِنَ النَّـارِ يَا مُـجِيرُ

کم کم معصیت هایـم از ذهـنم عبـور می کنند ،
اشـک اشــک ،
دانـه های مـرواریـد اشک هایــم را به نـخ میکشــم ،
وقتـی به صـدو یـک رسیـد نخ را گـره میـزنم ،
شـروع میـکنم به :
استغفـرالله ربـی واتـوب الیــه،
امـا مـگر معصیـت ها با یـک دور تسبیـح پـاک میشـود؟

گفـته بـودی شمـارا نیـافـریدم مـگر برای عبـادت ،
درحـالی که دوباره تـوبه شکستـم ،
امـا تو باز روزی ام را نبـریــدی ،
خنـدیـدم و شـکر نگفـــتم ،
سـالم بـودم و سجـده نـکردم ،
شـاد بـودم و فـراموشت کـردم ،
امـا تـو بعد از هـر قطره اشـک آغــوش باز کـردی ،
بـه اســـمت قســـم که مهـربان تـرینــی ،

یــارب معصیــت هایـم بیشمــار ،
امـا تـو آن بخشــنده مهـربانی ،
یـارفیــق من لارفیــق له ،
جـز خـودت کی رفیــق من خـواهد شـد ،
ای تنــها پنــاه بی پــناهان به بـزرگــیت قســـم پــناهمــان بــاش ،
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
لــک الحمد یــارب العـالمـین ...


#خاصترین