گویند بعد هر طوفانی نسیمی میزند بر دل ما

گویند بعد هر طوفانی نسیمی میزند بر دل ما
گر نزد که هیچ ویران کرد این ساده آشیانه ما

گر بر تابوت برند جسم بی جان را
روح جرمش چیست کشد جسم به نمایان زنده را

به هرکس می آید آنچه طلب کند
بر ما نیاید آنچه به دل افتد

پرکند خانه اش را ز امیدی فردا
به نابودی کشد نا امیدی همه فرداها را

عشق به مجنون نیامد تا لبه ی گور
به کاکتوس مگر می آید آغوش ز ره دور

چه قفل و زنجیر کرد خودش را درخودش
خدا داند و خدا بیند خدای خودش

ای پرنده بالا رو ز هرچه عقاب است
بالا رود پرنده اش هر کس که بلند پرواز است

نتوان وصف کسی کردآنچه به نمایش گذاشته است
درخت گر چه هست بلند قامت ریشه اش زیرزمین است

دنیایی که شروع شد با اشک نوزادی اش
دانست به فراموشی رسد آرزوهای درخاکش

زندگی را فال گیرند چونیک آید خوش است
فال ما گرفتن ندارد چو ندانیم خوش است

کرم ابریشم چه میدانست قفسش حکم آزادی اوست
توکل کن به او.خدای تو همان نجات دهنده ی اوست👌💖👌