دوستت دارم و ممنونم که تحملم میکنی ممنونم که روی نقصها

دوستت دارم و ممنونم که تحملم می‌کنی. ممنونم که روی نقص‌هایی که یقینا دارم،
چشم می‌بندی و می‌پذیری که من هم انسانم و پر از ایراد.
که لحظات شادی که با هم داشتیم را فراموش نمی‌کنی وقتی غمگینم و حالم خوب نیست.
ممنونم که تحملم می‌کنی و برای دلگیری‌هام وقت می‌گذاری، همانطور که برای شادی‌هام، ممنونم که با بدبینی و خشم و حسادتی که گاه‌گاه در من هست، کنار می‌آیی و مرا با وجود تمام کاستی‌هایی که سعی در بهبودشان دارم پذیرفته‌ای.
هیچ‌کس کامل نیست،
همه‌ی ما نقص داریم و اولین قدم برای مداوا، پذیرش این زخم‌هاست، نه پنهان کردن‌شان!
درد که پنهان شود، زخم که مداوا نشود، دیر یا زود با واکنشی شدید و مخرب، خودش را ابراز خواهد کرد.
هیچ‌کس کامل نیست و زندگی فرصتی‌ست تا طی آن با خودمان روبرو شویم و ایرادهامان را برطرف کنیم و سعی کنیم بهترینِ خودمان باشیم، ممنونم که در این مسیر پر پیچ و خم همراهی‌ام می‌کنی، بی‌آنکه مجبور باشم نقاب بزنم و آن‌قدر ژست آدم‌های بی‌نقص را بگیرم که از بهبود و ارتقا دور بمانم و هر روز زخمی روی زخم‌های روانم تلنبار کنم.