وقتی حال خوشی نداریم و کلافه ایم، معمولا اولین کسی را که

وقتی حال خوشی نداریم و کلافه ایم، معمولا اولین کسی را که حذف می کنیم همان مفلوک دلتنگی است که جانش را گره زده به ما. همان که بیشتر از همه دوستمان دارد. جوابش را نمی دهیم، پرخاش و تندی میکنیم، بی حوصلگی را به رخش می کشیم و حتا ممکن است از او بخواهیم برود گم شود و دست از سر ما و دنیای مزخرف ما و حال بد ما بردارد. لهش میکنیم، سلیمان وار در مصاف مورچه ای دل بسته و وابسته. چه سلیمان بدطینتی که ماییم ...
احتمالا دلیلش باید این باشد که مطمئنیم او هست. می ماند. اگر رنجید، ممکن است دور شود ولی بر می گردد. اگر شکست، ممکن است زخمی شود ولی قابل ترمیم است. و هیچ جای ذهنمان هم این ترس را پرورش نمی دهیم که امان از وقتی که تصمیم بگیرد برود، برای همیشه برود ....
قسمت تلخترش هم اینجاست که همه ما گاهی جای آن بیچاره ای که دوستمان دارد بوده ایم. یک جایی کسی بوده که با بی اعتنایی و نخواستن زجرمان داده باشد. یعنی می دانیم داریم چه عذاب سختی را به او تحمیل می کنیم. قاعده چرک روابط عاطفی انگار این است که انتقام کسی که دوستمان نداشته را از کسی که دوستمان دارد می گیریم. و کسی هم که دوستمان دارد انتقام کسی را که دوستش نداشته یا زجرش داده را از ما می گیرد.
می بینی؟ همه ما هم شکنجه می شویم، هم شکنجه می کنیم. راست گفت حسین پناهی، که با واژه های مهجورش سرود "از عشق حرف زدن برای انسان هنوز خیلی زود است" ...