خیانت ها و قدرناشناسی های شیعه از شمارش بیرون است!
امام صادق می فرمایند:
ظهور رخ نخواهد داد مگر هنگامی که همه گروه ها بر مردم حکومت کردند تا هیشکه نگوید که اگر ما، حاکم بودیم، به عدالت رفتار می کردیم.پس از این وضعیت، قائم (عجّل الله فرجه الشریف) همراه با حق و عدالت، قیام خواهد کرد.
معجم احادیث الامام المهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، مؤسسه معارف اسلامی، ج۳، ص۴۲۶
این حدیث بدین معناست که مردم باید دریابند که خود، توان هدایت، رهبری و رسیدن و رسانیدن به آرمان های خویش را ندارند. پس باید تنها در پی منجی واقعی باشند، که همانا حضرت مهدی (عجّل الله فرجه الشریف) است.
منتظران ظهور یوسف زهرا (علیه‌السّلام) دو دسته اند: برخی ظهور او را برای سرسبزی، خرّمی، فراوانی نعمت، ارزانی اجناس و... می خواهند، و برخی دیگر، او را برای خودش و دغدغه ی دینی می خواهند.
همیشه در طول تاریخ، دو دسته شیعه وجود داشته است: شیعیانی که امام را برای رسیدن به هدف ها و منافع شخصی خود می خواسته اند،
و افرادی که شیفتگی شان به امام تنها به دلیل امام بودن و خلیفه خدا بودن اوست.آنان، امام را احیاگر دین الهی و آیینه تمام نمای اسماء و صفات الهی و موجودی سرشار از معنویت و روحانیت می‌دانند. نگاه بسیاری از مدعیان شیعی به امام، هر چند به صورت ناخودآگاه، به گونه نخست است.
به همین دلیل، هنگامی که مصیبت ها بر ما فرو می ریزد، ارتباط، توسل و توجهمان به امام بیشتر می شود و چون در خوشی و نعمت فرو می رویم، از میزان توسلو توجهمان کاسته می گردد. همین نکته، یکی از آسیب های بزرگ و ظریف اعتقاد به امامت است.
آن که امام را برای رسیدن به آمال و آرزوهای خود می خواهد و او را ابزاری برای رسیدن به منافع شخصی خود می‌داند، ارتباط و توسلی پایدار و همیشگی ندارد.
چه بسا اگر روزگار به او روی خوش نشان دهد، هیچ گاه به یاد امام خود نیفتد؛ زیرا به او نیازی ندارد، و این، یعنی تباهی و از دست دادن سرمایه زندگی.
شخصی که با این نظر به امام خویش می‌نگرد، اگر در گرفتاری به امام پناه ببرد و امام به مقتضای مصلحتی، دعایش را مستجاب نکند، از امام خود می گسلد؛ زیرا او، امام را تنها برای رسیدن به منافع خود می خواهد.
امامی که او را به منافعش نرساند، به چه کار آید! البته این سخن درست است که گفته اند همه چیز را از آنان بخواهیم اما شایسته است که از آنان، جز خودشان را نخواهیم.
بیاییم یعقوب وار، یوسف زهرا (علیه‌السّلام) احیاگر دین الهی و امام رحمت و منتقم را برای خودش بخواهیم؛ زیرا، سرچشمه همه خوبی‌ها، کمالات و زیبایی هاست.
شیعیان یوسف زهرا (علیه‌السّلام) نیز افزون بر آن که باید امیدوار باشند، وظیفه دارند روح امید به ظهور مهدی موعود (عجّل الله فرجه الشریف) را در دیگران بدمند و یاد و خاطره او را در ذهن مردم، زنده نگاه دارند.
امید، آدمی را از سستی و خمودگی بیرون می آورد و به بالندگی و سازندگی می رساند. آن که از خورشید جهان افروزی که فردا بر می‌آید و همه جا را روشن می کند، غافل است، هرگز شور و نشاطی برای پویایی و سازندگی ندارد.
ظهور رخ نخواهد داد مگر هنگامی که همه گروه ها بر مردم حکومت کردند تا هیشکه نگوید که اگر ما، حاکم بودیم، به عدالت رفتار می کردیم.پس از این وضعیت، قائم (عجّل الله فرجه الشریف) همراه با حق و عدالت، قیام خواهد کرد.
معجم احادیث الامام المهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، مؤسسه معارف اسلامی، ج۳، ص۴۲۶
این حدیث بدین معناست که مردم باید دریابند که خود، توان هدایت، رهبری و رسیدن و رسانیدن به آرمان های خویش را ندارند. پس باید تنها در پی منجی واقعی باشند، که همانا حضرت مهدی (عجّل الله فرجه الشریف) است.
منتظران ظهور یوسف زهرا (علیه‌السّلام) دو دسته اند: برخی ظهور او را برای سرسبزی، خرّمی، فراوانی نعمت، ارزانی اجناس و... می خواهند، و برخی دیگر، او را برای خودش و دغدغه ی دینی می خواهند.
همیشه در طول تاریخ، دو دسته شیعه وجود داشته است: شیعیانی که امام را برای رسیدن به هدف ها و منافع شخصی خود می خواسته اند،
و افرادی که شیفتگی شان به امام تنها به دلیل امام بودن و خلیفه خدا بودن اوست.آنان، امام را احیاگر دین الهی و آیینه تمام نمای اسماء و صفات الهی و موجودی سرشار از معنویت و روحانیت می‌دانند. نگاه بسیاری از مدعیان شیعی به امام، هر چند به صورت ناخودآگاه، به گونه نخست است.
به همین دلیل، هنگامی که مصیبت ها بر ما فرو می ریزد، ارتباط، توسل و توجهمان به امام بیشتر می شود و چون در خوشی و نعمت فرو می رویم، از میزان توسلو توجهمان کاسته می گردد. همین نکته، یکی از آسیب های بزرگ و ظریف اعتقاد به امامت است.
آن که امام را برای رسیدن به آمال و آرزوهای خود می خواهد و او را ابزاری برای رسیدن به منافع شخصی خود می‌داند، ارتباط و توسلی پایدار و همیشگی ندارد.
چه بسا اگر روزگار به او روی خوش نشان دهد، هیچ گاه به یاد امام خود نیفتد؛ زیرا به او نیازی ندارد، و این، یعنی تباهی و از دست دادن سرمایه زندگی.
شخصی که با این نظر به امام خویش می‌نگرد، اگر در گرفتاری به امام پناه ببرد و امام به مقتضای مصلحتی، دعایش را مستجاب نکند، از امام خود می گسلد؛ زیرا او، امام را تنها برای رسیدن به منافع خود می خواهد.
امامی که او را به منافعش نرساند، به چه کار آید! البته این سخن درست است که گفته اند همه چیز را از آنان بخواهیم اما شایسته است که از آنان، جز خودشان را نخواهیم.
بیاییم یعقوب وار، یوسف زهرا (علیه‌السّلام) احیاگر دین الهی و امام رحمت و منتقم را برای خودش بخواهیم؛ زیرا، سرچشمه همه خوبی‌ها، کمالات و زیبایی هاست.
شیعیان یوسف زهرا (علیه‌السّلام) نیز افزون بر آن که باید امیدوار باشند، وظیفه دارند روح امید به ظهور مهدی موعود (عجّل الله فرجه الشریف) را در دیگران بدمند و یاد و خاطره او را در ذهن مردم، زنده نگاه دارند.
امید، آدمی را از سستی و خمودگی بیرون می آورد و به بالندگی و سازندگی می رساند. آن که از خورشید جهان افروزی که فردا بر می‌آید و همه جا را روشن می کند، غافل است، هرگز شور و نشاطی برای پویایی و سازندگی ندارد.
۴.۵k
۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲
دیدگاه ها (۱۰)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.