ما آدم ها رسم عجیبی داریم.

ما آدم ها رسم عجیبی داریم.
«به دست می‌آوریم که از دست بدهیم!».
قبل از رسیدن به کسی که زندگیمان شده است،
هر کاری برای داشتنش انجام میدهیم.
زمین و زمان را بهم می‌ریزیم تا به مراد دلمان برسیم،
مدام رویا می‌بافیم و خودمان را عاشق ترین آدم دنیا میدانیم.
اما بعد از رسیدن، درست زمانی که دلمان قرص شد
او در زندگیمان هست، همه چیز را فراموش می‌کنیم.
فراموش می‌کنیم چقدر برای این روزها تلاش کرده ایم،
صبور بوده ایم رویا بافته ایم. یادمان می رود این همان روزی ست که آرزویش را داشته ایم.
آنقدر تغییر می‌کنیم که تبدیل به یک آدم دیگر می‌شویم،
آدمی که هیچ شباهتی به یک عاشق ندارد.
حقیقت تلخی‌ست
«ما آدم ها خیلی زود از هم خسته می‌شویم»