آدم هایی توی این دنیا هستند که هیچ وقت طعمِ عشقِ واقعی رو

آدم هایی توی این دنیا هستند که هیچ وقت طعمِ عشقِ واقعی رو نمی چشند.آدم هایی که هر بار یک سرابُ، یک دروغُ، با عشق اشتباه می گیرند، شاید چون خیلی ساده و پاکن...
با خودشون فکر می کنن، عشقی که فقط متعلق به خودشون باشه، میتونه چه طعمی داشته باشه؟
طعمِ یه بستنیِ خیلی سرد توی چِلّه ی تابستون یا طعمِ گوجه سبزِ نوبرانه ی نمک زده یا طعمِ توت فرنگی و گیلاس؟
ولی اونا هیچ وقت نمی فهمن چه طعمی داره...
اما خیلی هاشون طعمِ خیانت رو چشیدن، یه بار از کسی که تجربه شو داشت پرسیدم خیانت چه طعمی داره؟ گفت: "طعمِ یه عالمه فلفلِ تند که یه غریبه وقتی اصلا حواست نیست میریزه توی دهنت. عشقت با لبخند به این صحنه نگاه می کنه و حتی یه لیوان آب هم نِمیده دستت، توی هر ثانیه از سوختنِ دهنت و گلوت میخوای خفه شی، اما نِمیشی فقط هر بار تا مرزِ خفگی میری و برمی گردی سرِ جای اولت..."
همه ی اینارو تعریف کردم که فقط دو تا نکته بگم:
اولیش اینه که اگر کسی رو پیدا کردین که شمارو فقط به خاطر خودتون دوست داشت و با تمام زشتی ها و زیبایی هاتون با شما عاشقی کرد، بهش بچسبین و هیچ وقت رهاش نکنین، اون حتما طعم عشق واقعی رو به شما می چشونه.
دومیش هم اینکه، اگر به حقیقتِ عشقِ کسی حتی به اندازه ی یک درصد شک دارین همه ی خودتون رو براش خرج نکنین، که اگر خدای نکرده یک روز بهتون خیانت کرد، چیزی ازتون مونده باشه که با خودتون بردارین و ببرین...