قطعه ای از بهشت، باید هم این گونه باشد و مگر می شود قطعه

قطعه ای از بهشت، باید هم این گونه باشد و مگر می شود قطعه ای از بهشت، روی زمین باشد و شلوغ نباشد؟!
آنجا همیشه شلوغ است و چه زیباست که این حالت طوفانی، همیشه در سیطره ای عرفانی است.

وقتی که می رسی و روبروی ضریح می ایستی.
وقتی که می بینی دست های قد کشیده را که به طرف ضریح می روند.
وقتی می بینی ضریح، نقطه ای شده است شبیه به مرکز یک پرگار و گویی تمام اشیای در اطراف را به طرف خود می کشد.
وقتی می بینی حتی انگار آینه کاری ها و نقش و نگارها، دوست دارند کنده شوند و به طرف ضریح بروند و حتی تمام حروف و واژه های متبرک در اطراف، دوست دارند به حرکت درآیند.
وقتی حس می کنی این مرکز ثقل، منتظر آمدنت بوده است و وقتی حس می کنی غریب طوس، همچنان غریب است و تمام این آشنایان، تمام روشنایی ها، مثل وطن او نیست.

اینجاست که چشم هایت خود به خود می جوشند و دست هایت به طرف ضریح قد می کشند.
گویی این غریب، تمام غربا را در آغوش مهربان خود کشیده است.
حاجتت را بگویی یا نگویی مهم نیست.
سلام که بدهی، حس می کنی آنجا وطن توست.
تنها کافی است بگویی:
«اَلسَّلٰامُ عَلَیک یٰا عَلِی ابْنَ مُوسَی الرِّضٰا الْمُرْتَضٰی»

#محمدعلی_کعبی
#دلتنگ_حــرم
#پنجره_فولاد
#نقاره_خانه
#ضامن_آهو
#امام_رئوف (ع)
#امام_رضا (ع)
#دهه_کرامت
#السلام_علیک_ایها_الرئوف