روزشمارتامحرم ::43روز تا ماه عشق..................
روزشمارتامحرم ::43روز تا ماه عشق..................
چشم گريان،چشمه فيض خداست
گريستن بر اباعبدالله الحسين«ع» ثواب بسياری دارد.
(1) فرشتگان،پيامبران،زمين و آسمان،حيوانات صحرا و دريا هم بر عزاى حسين«ع» گريستهاند.
(2)اشک ريختن،نشانه پيوند قلبى با اهل بيت و سيد الشهدا است.اشك،دل راسيراب مىكند،عطش روح را بر طرف میسازد و حاصل محبتى است كه نسبت به اهل بيت حاصل مىشود. همدلى و هماهنگى روحى با ائمه،ايجاب میكند كه در شادى آنان شاد و در غمشان محزون باشيم.اين نشان شيعه است كه«يفرحون بفرحنا و يحزنونلحزننا...»
(3) قلبى كه مهر حسين«ع» را داشته باشد ،بى شك به ياد مظلوميت و شهادت او مىگريد. اشك، زبان دل و شاهد عشق است
گريستن در سوگ شهداى كربلا،تجديد بيعتبا عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذيه فكرى و روحى با اين مكتب است و اشك ريختن،نوعى امضا كردن پيمان و قرارداد مودت با سيد الشهدا است.
ائمه شيعه، گريستن بر مظلوميت اهل بيت و عزاى حسينى را تاكيد كرده و شهادت اشك را بر صداقت عشق،پذيرفتهاند. امام صادق«ع»فرموده است:
«نزد هر كس كه ما ياد شويم و چشمانش اشک آلود شود،حتى اگر به اندازه بال مگسىباشد،خداوند گناهانش را مىبخشايد،هر چند چون كف دريا فراوان باشد.»
(4) به گفته صائب:
در سلسله اشگ بود گوهر مقصود گر هست ز يوسف خبر،اين قافله دارد
دستور امامان به گريستن بر امام حسين«ع» بسيار اكيد است. امام رضا«ع»به ريان بن شبيب در حديث مفصلى فرمود: «يابن شبيب!ان كنتباكيا لشىء فابك للحسين بن على بنابى طالب فانه ذبح كما يذبح الكبش...».
(5) اگر بر چيزى گريه میكنى،بر حسين بن على گريه كن،كه او را همچون گوسفند،سر بريدند.در حديث ديگرى فرموده است:«محرم، ماهی است كه مردم دوره جاهليت جنگ در آن را ناروا مىدانستند،ولى در اين ماه،دشمنان،خون ما را بناحق ريختند و هتك حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت گرفتند و به خيمه هاى ما آتش زدند و غارت كردند و در كار ما، براى رسول خدا هيچ حرمتى را رعايت نكردند.روز حسين( عاشورا)پلكهاى ما را مجروح و اشکهايمان راجارى كرد و ما از سرزمين كربلا،گرفتارى و رنج به ميراث برديم.
پس بايد بر كسى همچون حسين،گريهكنندگان بگريند،كه «گريه بر او، گناهان بزرگ را هم فرو میريزد.»
(6) خود امام حسين«ع»فرموده است:«انا قتيل العبرة،لا يذكرنى مؤمن الا بكى»،
(7) من كشته اشكم،هيچ مؤمنى مرا ياد نمىكند مگر آنكه(بخاطر مصيبتهايم)مىگريد.
امام سجاد«ع»بيست سال بر امام حسين عليه السلام گريست و هرگز طعامى پيش او نمىگذاشتند مگر آنكه گريه میكرد.
(8)
به فرموده امام صادق«ع»:هر ناله و گريهاى ناپسند ومكروه است،مگر ناليدن و گريستن بر حسين عليه السلام:«كل الجزع و البكاء مكروهسوى الجزع و البكاء على الحسين».
(9)هم گريستن،هم گرياندن، هم خود را شبيه گريهكنندگان در آوردن(تباكى)پسنديدهاست و اجر دارد.
نکته مهم :
اين همه فضيلت كه براى گريه بر حسين«ع»بيان شده و اينكه اشك چشم،آتش دوزخ را فرو مىنشاند و غمگين شدن در سوگ شهيدان كربلا ايمنى از عذاباست،در صورتى است كه گناه و فسق و آلودگى انسان در حدى نباشد كه مانع رسيدن اين فيض الهى گردد. اشگى كه مبين پيوند عاطفى و رابطه مكتبى و اتصال روحى با راه و فكرو خط ائمه و سيد الشهداست،حتما زمينه ساز پرهيز از گناه مىگردد.به تعبير شهيدمطهرى:«گريه بر شهيد،شركت در حماسه او و هماهنگى با روح او و موافقت با نشاط او و حركت اوست...امام حسين«ع» بواسطه شخصيت عاليقدرش ، بواسطه شهادت قهرمانانه اش ،مالك قلبها و احساسات صدها ميليون انسان است.
اگر كسانى كه بر اين مخزن عظيم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شدند، يعنى سخنرانان مذهبى،بتوانند از اين مخزن عظيم در جهت هم شكل كردن و همرنگ كردن و هم احساس كردن روحها باروح عظيم حسينى بهره بردارى صحيح كنند،جهانى اصلاح خواهد شد.»
(10) پس مهم، شناخت فلسفه گريه در راستاى احياى عاشورا و زنده نگهداشتن مراسم حسينى وفرهنگ كربلاست ،نه گناه كردن و آلودگى ،به اميد پاك شدن با چند قطره اشك! معلوم نيست كه دل و جان آلوده،آن همسويى را با امام داشته باشد كه با ياد مصائبش گريه كند.
گريه در فرهنگ عاشورا،سلاح هميشه برانى است كه فرياد اعتراض به ستمگران رادارد.«اشك»، زبان دل است و گريه،فرياد عصر مظلوميت.رسالت اشك نيز پاسدارى از«خون شهيد»است.
امام خمينى«ره»فرمود:«هر مكتبى،تا پايش سينه زن نباشد،تا پايش گريه كن نباشد،تا پايش توى سر و سينه زن نباشد حفظ نمىشود...»،
(11) «گريه كردن برشهيد،نگهداشتن، زنده نگهداشتن نهضت است»، (12) «گريه كردن بر عزاى امام حسين،زنده نگهداشتن نهضت و زنده نگهداشتن همين معنى است كه يك جمعيت كمى
چشم گريان،چشمه فيض خداست
گريستن بر اباعبدالله الحسين«ع» ثواب بسياری دارد.
(1) فرشتگان،پيامبران،زمين و آسمان،حيوانات صحرا و دريا هم بر عزاى حسين«ع» گريستهاند.
(2)اشک ريختن،نشانه پيوند قلبى با اهل بيت و سيد الشهدا است.اشك،دل راسيراب مىكند،عطش روح را بر طرف میسازد و حاصل محبتى است كه نسبت به اهل بيت حاصل مىشود. همدلى و هماهنگى روحى با ائمه،ايجاب میكند كه در شادى آنان شاد و در غمشان محزون باشيم.اين نشان شيعه است كه«يفرحون بفرحنا و يحزنونلحزننا...»
(3) قلبى كه مهر حسين«ع» را داشته باشد ،بى شك به ياد مظلوميت و شهادت او مىگريد. اشك، زبان دل و شاهد عشق است
گريستن در سوگ شهداى كربلا،تجديد بيعتبا عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذيه فكرى و روحى با اين مكتب است و اشك ريختن،نوعى امضا كردن پيمان و قرارداد مودت با سيد الشهدا است.
ائمه شيعه، گريستن بر مظلوميت اهل بيت و عزاى حسينى را تاكيد كرده و شهادت اشك را بر صداقت عشق،پذيرفتهاند. امام صادق«ع»فرموده است:
«نزد هر كس كه ما ياد شويم و چشمانش اشک آلود شود،حتى اگر به اندازه بال مگسىباشد،خداوند گناهانش را مىبخشايد،هر چند چون كف دريا فراوان باشد.»
(4) به گفته صائب:
در سلسله اشگ بود گوهر مقصود گر هست ز يوسف خبر،اين قافله دارد
دستور امامان به گريستن بر امام حسين«ع» بسيار اكيد است. امام رضا«ع»به ريان بن شبيب در حديث مفصلى فرمود: «يابن شبيب!ان كنتباكيا لشىء فابك للحسين بن على بنابى طالب فانه ذبح كما يذبح الكبش...».
(5) اگر بر چيزى گريه میكنى،بر حسين بن على گريه كن،كه او را همچون گوسفند،سر بريدند.در حديث ديگرى فرموده است:«محرم، ماهی است كه مردم دوره جاهليت جنگ در آن را ناروا مىدانستند،ولى در اين ماه،دشمنان،خون ما را بناحق ريختند و هتك حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت گرفتند و به خيمه هاى ما آتش زدند و غارت كردند و در كار ما، براى رسول خدا هيچ حرمتى را رعايت نكردند.روز حسين( عاشورا)پلكهاى ما را مجروح و اشکهايمان راجارى كرد و ما از سرزمين كربلا،گرفتارى و رنج به ميراث برديم.
پس بايد بر كسى همچون حسين،گريهكنندگان بگريند،كه «گريه بر او، گناهان بزرگ را هم فرو میريزد.»
(6) خود امام حسين«ع»فرموده است:«انا قتيل العبرة،لا يذكرنى مؤمن الا بكى»،
(7) من كشته اشكم،هيچ مؤمنى مرا ياد نمىكند مگر آنكه(بخاطر مصيبتهايم)مىگريد.
امام سجاد«ع»بيست سال بر امام حسين عليه السلام گريست و هرگز طعامى پيش او نمىگذاشتند مگر آنكه گريه میكرد.
(8)
به فرموده امام صادق«ع»:هر ناله و گريهاى ناپسند ومكروه است،مگر ناليدن و گريستن بر حسين عليه السلام:«كل الجزع و البكاء مكروهسوى الجزع و البكاء على الحسين».
(9)هم گريستن،هم گرياندن، هم خود را شبيه گريهكنندگان در آوردن(تباكى)پسنديدهاست و اجر دارد.
نکته مهم :
اين همه فضيلت كه براى گريه بر حسين«ع»بيان شده و اينكه اشك چشم،آتش دوزخ را فرو مىنشاند و غمگين شدن در سوگ شهيدان كربلا ايمنى از عذاباست،در صورتى است كه گناه و فسق و آلودگى انسان در حدى نباشد كه مانع رسيدن اين فيض الهى گردد. اشگى كه مبين پيوند عاطفى و رابطه مكتبى و اتصال روحى با راه و فكرو خط ائمه و سيد الشهداست،حتما زمينه ساز پرهيز از گناه مىگردد.به تعبير شهيدمطهرى:«گريه بر شهيد،شركت در حماسه او و هماهنگى با روح او و موافقت با نشاط او و حركت اوست...امام حسين«ع» بواسطه شخصيت عاليقدرش ، بواسطه شهادت قهرمانانه اش ،مالك قلبها و احساسات صدها ميليون انسان است.
اگر كسانى كه بر اين مخزن عظيم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شدند، يعنى سخنرانان مذهبى،بتوانند از اين مخزن عظيم در جهت هم شكل كردن و همرنگ كردن و هم احساس كردن روحها باروح عظيم حسينى بهره بردارى صحيح كنند،جهانى اصلاح خواهد شد.»
(10) پس مهم، شناخت فلسفه گريه در راستاى احياى عاشورا و زنده نگهداشتن مراسم حسينى وفرهنگ كربلاست ،نه گناه كردن و آلودگى ،به اميد پاك شدن با چند قطره اشك! معلوم نيست كه دل و جان آلوده،آن همسويى را با امام داشته باشد كه با ياد مصائبش گريه كند.
گريه در فرهنگ عاشورا،سلاح هميشه برانى است كه فرياد اعتراض به ستمگران رادارد.«اشك»، زبان دل است و گريه،فرياد عصر مظلوميت.رسالت اشك نيز پاسدارى از«خون شهيد»است.
امام خمينى«ره»فرمود:«هر مكتبى،تا پايش سينه زن نباشد،تا پايش گريه كن نباشد،تا پايش توى سر و سينه زن نباشد حفظ نمىشود...»،
(11) «گريه كردن برشهيد،نگهداشتن، زنده نگهداشتن نهضت است»، (12) «گريه كردن بر عزاى امام حسين،زنده نگهداشتن نهضت و زنده نگهداشتن همين معنى است كه يك جمعيت كمى
۳.۶k
۲۲ شهریور ۱۳۹۳
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.