از همان روزی که کلیدها پیدا نشوند و عینک ها روی چشم ها گم

از همان روزی که کلیدها پیدا نشوند و عینک ها روی چشم ها گم شوند...

از همان روزی که ساعت ها به منظره پشت پنجره خیره بمانی...

از همان روزی که یادمان برود چندمین روز ماه است،چند شنبه است و ساعت ،دقیقا چند است از همان روز می آید...

بی صدا می آید و کنج خانه می نشیند به تماشای بی حواس شدن ما...

گهگاه لبخند ریزی هم تحویل فرشته ها می دهد که یعنی ببینید ،ببینید چطوری بی حواسش کردم...

#عشق را می گویم...

روزی که پله ها را دوتا یکی پایین بدویم، خیابانها و کوچه ها را گم کنیم و بارها به یک تصنیف گوش کنیم...

یعنی از راه رسیده است...

#عشق وقتی برسد، پوتین های پر از بارانش را درمی آورد، کت کهنه اش را آویزان می کند کنار بخاری و روی صندلی راحتی می نشیند و تکیه می دهد و همینطور که مشغول نوشیدن چای است ،همه چیز را جابه جا می کند...

طلوع را می آورد نزدیک لحظه های دیدار و غروب را می سپارد به ساعت خداحافظی...

برای عشق فرقی نمی کند که چند ساله ای...

کافیست صدای قدم هایش در کوچه بپیچد تا دل ،دوان دوان و لی لی کنان به استقبالش برود...

روزهای بی حواسی را جدی بگیرید...
از روزهای بی حواسی،صدای پای عشق می آید...