کپشن

اگہ‌بخام‌یہ‌توضیح‌ِکلی‌راجب‌مودم‌بدم..
اینطوریم‌کہ‌وقتی‌دراز‌میکشم‌خستہ‌میشم،
راه‌میرم‌کلافہ‌میشم.
حرف‌میزنم‌عصبی‌میشم،
حرف‌نمیزنم‌حوصلم‌سر‌میره.
حوصلہ‌ی‌بیرونو‌ندارم،
ازخونہ‌موندنم‌بیزارم.
پروانہ‌های‌سفید‌قلبم‌انگار‌پرواز‌کردن‌سمت‌مغزم‌چون‌دیگہ‌حسشون‌نمیکنم،
جای‌قلقلک‌دادن‌قلبم‌دارن‌مغزمو‌وادار‌بہ‌فکرکردن‌میکنن..
فکرکردن‌بہ‌تموم‌مسائلی‌کہ‌آزارم‌میده
یهو‌کل‌فکرم‌سر‌میخوره‌سمت‌چیزای‌بیخود‌و‌مزخرف‌
پلی‌لیستم‌اینطوره‌کہ‌یکیش‌انگیزه‌میده‌تموم‌کہ‌میشہ‌بعدی‌داره‌حرف‌از‌افسردگی‌میزنہ.
در‌لحظہ‌مودم‌تغییر‌میکنہ‌و‌هربار‌میگم‌لعنت‌بہ‌هرچی‌آدم‌ِمودیہ
اینجورم‌کہ‌آره‌همچی‌اوکی‌میشہ‌بہ‌هرچی‌کہ‌میخای‌میرسی
ولی‌یکم‌بعد‌دارم‌بہ‌خودم‌سرکوب‌میزنم‌هیچی‌نمیشی..هیچی‌بهترنمیشہ‌و‌بدترمیشہ..انقد‌امید‌واهی‌نده‌بہ‌خودت‌احمق
اصلا‌یادم‌کہ‌میاد‌دائم‌درحال‌سرزنش‌کردن‌خودمم
بہ‌خودم‌فحش‌میدم..
خودمواذیت‌میکنم..
آسیب‌میزنم‌بہ‌خودم،جسمم،روحم
اصلا‌هرروز‌وهرروز‌دارم‌خودمو‌میکشم
منتظر‌نمیمونم‌حتی‌یکم‌خوب‌شہ‌حالم‌
اصلا‌انگارمن‌احساسات‌نداره
تضادوحس‌وحال‌‌خیلی‌مزخزفیہ..
متنفرم‌ازش.. :))
پ.ن:زیادی‌زر‌زدم..
انگاری‌دلم‌پر‌بود‌🙂😂و‌خب‌حس‌کردم‌با‌نوشتن‌یخورده‌اوضاعم‌بهتر‌میشہ
صفریک‌صفریک