اندوه که از حد بگذرد جایش را می دهد به یک بی اعتنایی مزمن

اندوه که از حد بگذرد جایش را می‌ دهد به یک بی‌ اعتنایی مزمن. دیگر مهم نیست بودن یا نبودن، دوست داشتن یا نداشتن. آن‌ چه اهمیت دارد یک کشتار رخوتناک حسی است که دیگر تو را به واکنش نمی‌کشاند و در آن لحظه در سکوت فقط نگاه می‌کنی و نگاه می‌کنی.