ای ماه بنی هاشم

ای ماه بنی ­هاشم!
تمام سروهای ایستاده، مرید تواَند؛
آن هنگام که نام تو در گیتی رقم می­خورد
و کبوتران، بال­های خود را به احترام آفرینش دو دستت بر هم می­زنند
که میلاد و وداع کشتگان تیغ عشق، هر دو به رنگ شادی است.
ای پرچم ­دار سپاه اسلام، نام تمام یاس­ها را عباس گذاشتند.
عباس؛ یعنی دو چشم نگران از تشنگی کبوترانِ بی ­پناه.
عباس؛ یعنی نگهبان چادر سرخ گلبرگ­ های شقایق.
عباس؛ شاهد دیروز و شهید فرداست.
وقتی می­خندد، معصومیت علی را
در چاهِ به اشک نشسته چشمان عمیقش نظاره خواهی کرد؛
خورشیدی است که بلندای پیشا­نی­اش،
پرچم «نصرٌ من الله» محمدی است.
بخند، ای نو رسیده! تا بر دانه­ های مروارید سپید خنده­ ات،
نیازمندان دخیل ببندند، یا باب ­الحوائج!
عباس، یعنی فانوس خیمه خاطرات حسین
و موسیقی افلاک در دستگاه معرفت و وفا.
ای آینه ­دار کربلا و ای دست بیرون ­آمده از آستین خدا!
شوق رسیدنت، شعبان را سرمست می کند.
ای شعله خانه علی (ع)! ملایک، آرزومند تواَند.
وقتی شناسنامه­ ات را به مُهر مِهر حسین آذین کردند،
در سه ایستگاه، بوی بهشت را از تو استشمام کردیم:
ولادت، شهامت، شهادت.

✿ بهترین و کوتاه ترین دعا ✿
« اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج»