می دانی رفیق؟

می دانی رفیق؟
من سالهاست که از دست داده ام
کسی را که فکر میکردم بدون او نمیتوانم زنده بمانم
باید سالها با تمام جان و‌دلت دوستش داشته باشی
باید هر لحظه بیمِ از دست دادنش
تو را از درون له کند
تا تو بفهمی حجم بزرگِ از دست رفتنِ واقعی اش را..
باید لحظه به لحظه ی زندگی ات را
به مدت چند سال به او فکر کرده باشی
با او در خیال و واقعیت زندگی کرده باشی
ثانیه به ثانیه عهدی را که با او بسته بودی
هر روز مرور کنی تا بتوانی حجم دقیقِ نبودنش را تصور کنی
عهدی که در نهایت توسط خودِ او شکسته میشود..
و تو همراه با آن عهد در یک روز بسیار زجر آور
تکه تکه می شوی و به فنا می روی..
رفیق! حس ذره ذره تلف شدن را می دانی؟
می دانی چقدر درد دارد؟
چقدر دنده های دلت در هم شکسته می شوند
و تو آرزو میکنی کاش بشود با چیزی غیر از
گریه و‌اشک و بغض و ناله خودت را خالی کنی..
فریاد میزنی اما کافی نیست‌.
چیزی فراتر از اینها برای بیرون ریختن دردت لازم است..
و بدبختی اینجاست که تو نمیدانی دقیقا باید به کدام سمت بروی..
می دانی رفیق؟
تو اگر همه ی اینها را تجربه کرده باشی
تو اگر روزی تمام شده باشی..
دیگر از هیچ چیز نمیترسی
از هیچ چیزی نمیترسی..
حتی از مرگ!!
از دست دادن آدمها که چیزی نیست..