ادعا نمی کنم

ادعا نمی کنم
که باید در خانه هایمان را
به روی دنیای تکنولوژی جدید می بستیم
اما آرزو می کنم
که ای کاش
فضای مجازی
مثل دکان عطاری آقای مجذوبی
مثل بزازی مش اسماعیل
مثل کارونسرای حسین خانی بود!
غروب که می شد
کرکره اش را پایین می کشیدیم
یک قفل بزرگ می زدیم زیرش
کاش مثل حجره ی فرش حاج نوروز
دفتر حساب کتاب و چرتکه را
می گذاشتیم روی کرسی
و می رفتیم منزل هایمان
کاش مثل ماشین
پارکش می کردیم توی پارکینگ زیر ساختمان
آن وقت دیگر هر شب مجبور نبودیم
ماس ماسکهایمان را با خودمان به خانه ،
به اتاق خواب مان ببریم
آن وقت با یک سبد میوه ی تازه
یک سینی چای لب سوز
تمامی شب را
می نشستیم دور هم
و چشم توی چشم
یک دل سیر اختلاط می کردیم...!