مادرت را ببخش دخترکم .....

مادرت را ببخش دخترکم .....
شعر آتش به خانه اش زده است
روزگارش شبیه گنجشکی ست
که سموری به خانه اش زده است
بین انبوهی از تفاوت ها
شاعران درد مشترک دارند
مثل ظرفی عتیقه زیبایند
منتهی از درون ترک دارند
آفت شعر را بکش در خود
نکشی کل باغ می میرد
لاکپشتی که روی لاک افتاد
زیر خورشید داغ می میرد
دخترم فرض کن که جادوگر
یک طلسم سیاه آورده
کوچه ی خلوت خیالت را
برده و چهارراه آورده
مثلا فرض کن خدایت را
گاه غولی سیاه می بینی
در همین گیر و دار گرگی را
بره ای بی پناه می بینی
ناگهان شکل واژه می گیرند
همه ی چیزهای دور و برت
سطری از شعر میشود حتی
آن لباس نشسته ی پدرت
مادرت آن نهال کوچک بود
که به فصل جوانه اش نرسید
تا قیامت کلاغ قصه ی من
شعر گفت و به خانه اش نرسید
لای لا لا ، بخواب دخترکم
ای به قربان دست و چشم و لبت
آخ ، باز این غذای من سر رفت
شعر امشب ، به جای شام شبت .
.
#رویا_ابراهیمی”