‍

‍
قهر ، قهر ، تا روزِ قیامت ..."
این زیباترین دروغِ کودکی هایمان بود ...
قرار بود مثلاً دلخوریمان تا ابد کِش بیاید ،
... اما با یک ،"ببخشید" ،
سر و تهِ قضیه هم می آمد
و دوباره مشغولِ بازی می شدیم ...
انگار هم نه انگار ، که قهر کرده بودیم ...
بچگی ها ، در همین سادگی و بی شیلگی اش قشنگ بود ...
امان از این بزرگ شدن ...
امان از این قهر هایِ بی صدایِ طولانی !...
حالا قهرِ مان را جار نمی زنیم ،...
خیرِ سرمان مثلاً متمدن شده ایم ...
خیلی بی صدا می رویم ،...
اما برای همیشه ...
اما بدونِ بازگشت ‌‌...
دلمان هم خوش است که بزرگ شده ایم !!