نهج البلاغه

#نهج البلاغه

فاءحبب لغیرک ما تحب لنفسک و اکره له ما تکره لها>و لا تکونن ممن لا تنفعه العظةو الا اذا بالغت فی ایلامه ، فان العاقل یتعظ بالاداب و البهائم لا تتعظ الا بالضرب
نامه / 31
ترجمه : از کسانی مباش که اندرز نمی پذیرند مگر هنگامی که آزار و عذابی به آنها برسد. شخص عاقل ، باادب و ملایمت اندرز می پذیرد، و چهار پایان هستند که جز با کتک ، فرمان نمیبرند و به راه نمی آیند.
شرح : انسان که برترین مخلوق خداوند است ، و بهمین جهت اشرف مخلوقات نام گرفته ، با سایر جانداران ، تفاوتهای بسیار دارد. یکی از مهمترین تفاوتهای انسان با حیوانات ، این است که حیوانات اندرزپذیر نیستند، و صاحب یا نگهبان حیوانات و چهارپایان ، ناچار می شوند که به ضرب چوب و شلاق ، آنها را به راه بیاورند و از خطر و ناراحتی ها دور سازند.
انسان عاقل ، میداند که پدر و مادر، یا معلم ، یا سایر بزرگترها، که بیش از او دانش و تجربه دارند، جز خیر و صلاح او را نمیخواهند و به همین دلیل ، هر گاه ببینند که کودک خردسال یا شاگرد کوچکشان به راه خطا می رود، او را اندرز میدهند و سعی می کنند با ارشاد و راهنمایی ، از خطا و خطرها، دورش کنند.
در چنین مواقعی ،انسان اگر عاقل باشد، با زبان خوش و ملایم ، اندرز بزرگترها را می پذیرد و مؤ دبانه به راهنمایی آنها گردن می گذارد.
حتما شما هم دیده اید که گاهی ، پدر و مادر، مجبور می شوند فرزند خود را، به خاطر آن که با زبان خوش اندرز نپذیرفته است ، با تنبیه بدنی و کتک و خشونت تربیت کنند. در حالیکه انسان عاقل ، هرگز کاری نمی کند که با او مانند حیوانات و چهارپایان رفتار کنند و با کتک به راهش بیاورند. بلکه باادب و ملایمت ، اندرز بزرگترها را می پذیرد، و با خوبی و خوشی ، به راهی میرود، که سعادت و خوشبختی او، در آن است .