تا وقتی کوچکی و نمی تونن با خودت حرفی بزنن، به پر و پای پ

تا وقتی کوچکی و نمی تونن با خودت حرفی بزنن، به پر و پای پدر و مادرت می پیچن که چرا لباس بچه تون این طوره؟ چرا مدرسه ش نگذاشتین؟ چرا دستشو به یه کاری بند نکردین؟ بعد که خودت بزرگ شدی قدم به قدم تعقیبت می کنن، هی بیخ گوشت ونگ می زنن:
_ آقا جون، زن بگیر، آدم که بی زن نمیشه، این شتریه که ...
بعد از تو می خوان که بچه دار بشی. خب، تو از زور پیسی ناچار می شی تخم و ترکه پس بیندازی. می گی با یکی در دهنشونو می بندم، اما اونا که راضی نمی شن. اگه دختره، یه برادر یا خواهر می خواد. باز اگه دختر شد دست بردار که نیستن، باید یکی رو درست کنی که توی عزات، جلو مردم بلن شه و بنشینه. تازه اگه همشون پسر شدن، هان؟ یکی رو می خوان که دنبال تابوتت شیون کنه، به سر و سینه اش بزنه، موهاشو بکنه. بعد می رن سر وقت شوهر دادن دخترهات یا زن دادن پسرت. روزی دو سه نفر پیدا می کنن. بعد نوه ازت می خوان و وقتی تا اینجا تعقیبت کردن چشم به راهن که حلوات رو بخورن و تو باید خیلی احمق باشی که جون سختی کنی و بمونی. باید از نگاهشون بفهمی که جاشونو تنگ کردی، که دیگه زیادی هستی و باید هر چه زودتر تو یه تابوت بخوابی تا سر دست و صلوات گویان ببرندت قبرستون، بشورندت، و بگذارندت توی قبر و خاک بریزن روت و فاتحه شونو بخونن تا خیالشون از تو یه آدم تخت بشه و بتونن روی اسمت یه خط قرمز بکشن.