نترسید از اینکه دختربچه هایتان زمین بخورند، اجازه دهید گر

نترسید از اینکه دختربچه هایتان زمین بخورند، اجازه دهید گریه کنند اما دوباره بایستند.
بزرگ‌تر که شدند گاهی از آن‌ها بخواهید نان بخرند،
حتی یک بار شده در صف بایستند.
مطمئن باشید به کسی در صف نانوایی تجاوز نمی‌کنند مطمئن باشید حرف در و همسایه که بگویند:" مرد نداشتند در خانه؟ " به پشیزی نمی‌ارزد.
.
این‌ها را گفتم که دخترهایتان منتظر کسی نباشند که مثل پدرهایشان برایشان نان بیاورد
که دنبال مردی مثل پدرهایشان در اینستاگرام و تلگرام نگردند.
این‌ها را گفتم که دخترهایتان باور کنند می‌توانند روی پای خودشان بایستند!
که بدانند این روزها "جیگرم" به اندازه "ضعیفه" پنجاه سال پیش فحش است.
.
به دخترهایتان بگویید هیچ خرس پشمی و هیچ دسته گل رزی به اندازه زحمت چندین و چندساله بزرگ بردنشان نمی‌ارزد.به آنها بگویید ازدواج، تنها هویت آنها نیست، که هیچ شوالیه‌ای با هیچ اسب سفیدی قرار نیست آنها را به هیچ قصری ببرد!
.
از دخترهایتان بخواهید برای به دست آوردن خواسته‌هایشان کار کنند که بدانند شوالیه‌ها خودپرداز نیستند،
که ازدواج فقط و فقط برای درو کردن پاساژها نیست.
.
به دخترهایتان اجازه بدهید زمین بخورند و دوباره بایستند.
.
به دخترانتان اعتماد کنید و آنان را به تجربه‌های بزرگ دعوت کنید و بگذارید از حلقه‌ی بسته تجربه‌های کوچک،
قابلیت رشد نایافته و دوباره تجربه‌های کوچک رهایی پیدا کنید و بعد از آن خیالتان از چند نسل بعد خودتان راحت باشد.
.
نویسنده متن: دکتر غزل رحیمی