کنارم بنشین تا برایت بگویم این دلتنگی های گاه و بی گاه

کنارم بنشین... تا برایت بگویم این دلتنگی های گاه و بی گاه و مورد و بی موردی که قلبم را تنگ می فشارد.
این هجومِ نامهربانی هایت که سراغی از من نمیگیرد.
همه ی وقفه و بی وقفه هایی که گلویَم را در تنهایی سخت می فشارند و ترسِ ریختنشان
جان را به لب میرسانند...
همه و همه اش از این است که هیچ جوری و به هیچ طریقی دلت با من راه نمی اید...
انگار فقط به دنیا آمده ای که با من ناسازگار باشی.
من فقط برایت یک رفیقِ امن و مهربان هستم.
کسی که میدانی اگر دنیا را هم زیر و رو کنی میتوانی رویِ رفاقتم حسابی گزاف باز کنی.
و من دلم هزاران بار میگیرد که نمیتوانم تنها بازمانده از آن لشگری باشم که تو تا ابد به او ایمان خواهی داشت.
و دلم به درد می آید که این رفاقت با تو سالیانِ سال طول میکشد و من عاشق شدن و دل سپردنت را به دیگری میبینم
دستهایت را کنار دستهایش.
دلدادگی ات را هم
من حتی میبینم یک روز نمیتوانی بی او بمانی....
و من همچنان همان دوست خوب و رفیق امن تو باقی مانده ام. و کاری از دستهای بسته ام برنمی آید...