قاضی تویی!

قاضی تویی!
کمک کن هیچ وقت قضاوت نکنیم...
خوب یادگرفته ایم ورانداز کردن همدیگررا...
یک خط کش این دستمان! و یک ترازو آن دستمان!
اندازه میگیریم و وزن میکنیم، آدمها را رفتارشان را تصمیم هایشان را حتی قضاو قدرشان را!!
به رفیقمان یک تکه سنگ می اندازیم بعد مگوییم:خیرو صلاحت را میخواهم غافل از اینکه چه بر سر او اوردیم
درجمع هرکسی را یک جور مورد برسی قرار میدهیم
آن یکی را به ازدواج کردنش
این یکی را به نوع رابطه اش
آن دیگری را....
میرویم توی صفحه یکی ونوشته اش را میخوانیم مینشینیم قضاوت میکنیم یکی هم نیست که گوشمان را بگیرد که: های چندبار توی ان موقعییت بوده ای که حالا اینطور راحت نظر میدهی
حواسمان نیست که چه راحت با حرفی که در هوا رها میکنیم
چگونه یک نفر را به هم میریزیم
چند نفر را به جان هم می اندازیم
چه سرخوردگی یا دلخوری به جا میگذاریم
چقدرزخم میزنیم...
حواسمان نیست که ما میگوییم و رها میکنیم و رد میشویم
امایکی ممکن است گیر کند
بین کلمات ما
بین قضاوت ما...
بین برداشت ما...
دلی که میشکنیم ارزان نیست