یک سری از دوست داشتن ها هم هست، که از هر دوست داشتنی سخت

یک سری از دوست داشتن ها هم هست، که از هر دوست داشتنی سخت تر است
دوست داشتنی که نمیدانی آخر و عاقبتش چه میشود
نه آنقد دور است که نتوانی به دست بیاوریش
نه آنقدر نزدیک که بتوانی تصاحبش کنی
تو هستی و برزخت و افکار نیمه تمامی که هر لحظه هجوم می آورند به سمتت
شبیه استخوان لای زخم
که نه میتوانی با آن زندگی کنی
نه تحمل کافی داری برای بیرون کشیدنش
فقط مجبوری با هزار و یک راه حل پیشنهادی و احتمالی از این و آن روی دردت سرپوش بگذاری، لبخند بزنی و صبر کنی
غافل از اینکه این درد، این خودخوری ها
این راه های رفته ی بی معجزه
کم کم از پا می اندازدت
و اندازه ی چند قرن پیرت میکند
نه انقدر جُربزه داری که زل بزنی توی چشم های نافذش و یکریز برایش
از عذابت
از رویاهایت
از عشقت
حرف بزنی
نه آنقدر دل داری که همه چیز را رها کنی و بروی
خودت میفهمی و میدانی که آخرش
همه چیز شبیه سراب است
که این دوست داشتن کشنده است
که...
اما نمیتوانی
به حرفها و حدیث های این و آن گوش بدهی، کَر و کور میشوی و آرام و قرار نمیگیری...
دوست داشتن های نزدیکِ از دور
سخت ترین دوست داشتن ها هستند
برایش هرکاری میکنی
اما نه جلوی چشمش
شاید هیچ وقت نفهمد
نبیند
نداند
اما خودت که میدانی و میفهمی و درد میکشی!!!