بهار ثانی ب ثانی نزدیتر میشود

بهار ثانیہ بہ ثانیہ نزدیڪتر میشود
و اینجا ڪسی هست
بہ اندازه شڪوفہ هاے بهار
برایتاڹ آرزوهاے قشنڪَ دارد
"امضاے خدا پاے آرزوهایتاڹ"

ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی‌‌پوشی به کام
باده رنگین نمی‌بینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌‌باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ