من هَمینم ؛

من هَمینم ؛
نه چشمان آبی دارم ، نه کفشهای پاشنه بلند ...
همیشه کَتانی مـی پوشَم ؛ روی چَمَن ها غَلت میزنم ...
عِشوه ریختن را خوب یادَم نَداده اند ...
وقتی از کِنارم رَد میشوی بوی اُدکلنم مَستت نمیکُند ...
گاهی از فَرط غُصّه بلند داد میزَنم ...
خدایَم را با تمام دنیا عَوض نمیکُنم ...
و بعضی آدم های اطرافَم را هم با تمام دنیا عَوض نمیکنم ...
شب ها پایه ی پَرسه زدن در خیابان و مهمانی نیستم ...
بلد نیستم تا صبح پای گوشی پِچ پِچ کنم و بگویم دوستَت دارم ...
وقتی حتی به تعداد حروف دوستت دارم هم ، دوستت ندارم
ولی اگر بگویم دوستَت دارم ، دوست داشتَنم حد و مرزی ندارد ..
من خالِصانه هَمینَم !!