ترجمه حکمت نهج البلاغه

ترجمه حکمت 77 نهج البلاغه

دنیاشناسی(امام و ترک دنیای حرام)
(ضرار بن ضمره ضبایی ،از یاران امام به شام رفت ، بر معاویه وارد شد .
معاویه از او خواست از حالات امام بگوید ، گفت : علی را در حالی دیدم که شب پرده های خود را افکنده بود، او در محراب ایستاده ،محاسن را به دست گرفته ،چون مار گزیده به خود میپیچد و محزون میگرسیت و میگفت:)
ای دنیا !!
ای دنیای حرام ! از من دور شو ، آیا برای من خود نمایی میکنی؟ یا شیفته من شده ای تا روزی در دل من جای گیری؟
هرگز مباد ! غیر مرا بفریب که مرا در تو هیچ نیازی نیست . تو را سه طلاقه کرده ام ،تا بازگشتی نباشد ، دوران زندگانی تو کوتاه ،ارزش تو اندک ،و آرزوی تو پست است.
آه از توشه اندک ، و درازی راه ، و دوری منزل و عظمت روز قیامت!!