مهاجرت

رفت...
تکه ای از وجودمو میگم
نسبتش دخترخاله بود ولی
به وقتش خواهر میشد ، دوست میشد، مادربزرگ میشد، دایی و عمو میشد
ولی
دیگه رفت
وای که چقد دلم گرفت وقتی خبردار شدم که مهاجرت کردی اولش که فکر کردم بازم طبع شوخیت گل کرده و میخوای دستمون بندازی
ولی نه جدی بودی

انگار همین دیروز بود که تو جمع خانوادگی همه رو با شوخیات و شیطنتات روده بر میکردی
وای که چه زود میگذره

چرا واژه مهاجرت اینقد غم داره
حالا من هر چی بگم بهترین آینده رو برات میخوام و برات خوشحالم که فصل جدیدی رو برای خودت میسازی و به دنبال رویاهات میری و قوی و مستقل شو و مثل همیشه بدرخش
ولی بازم دوری درد داره
کسایی که عزیز راه دور دارین سوال دارم...
چجوری با درد دوری و دلتنگی و نبودشون کنار میاین؟
موی مشکی مونده براتون؟
خنده ی از ته دل رو لبتون میاد؟
تو جمع هاتون کمبود حس میکنید؟
موقع غذاخوردن بشقاب اضافه نمیذارید؟
با چی خونتونو تمیز میکنید که بوی عطر تنشو نمیبره؟
یاداوری خاطره هایی که باهاش دارین قلبتونو مچاله نمیکنه برای تکرار دوبارش؟
برای دیدنش؟
برای شنیدن صداش؟
وای مگه میشه ...
امتحان سختیه مخصوصا برای تویی که رفتی
امیدوارم و مطمئنم با اون قلب مهربون و قشنگیات خدا آدمای خوبی رو سر راهت قرار میده و توی کار و زندگی جدیدت موفق خواهی شد
خیلی دوستت دارم کتی قشنگم
جسمم کنارت نیست ولی قلبم همیشه باهاته
هر جا هستی تو هر نقطه از زندگیت که احساس نیاز کردی بدون تنها نیستی الان بیشتر از قبل کنارتیم و برای دیدن دوبارت لحظه شماری میکنیم

به امید دیدار پرنده ی مهاجر قشنگم