به دل هوای تو دارم و بر و دوشت

بــــه دل هـــــوای تـــو دارم و بر و دوشت
که تا سپیده دمامشب کشم در آغوشت

چنان نسیم که گلبرگ ها ز گل بکند
برون کنم ز تنت برگ برگ تن پوشت

گهی کشم به برت تنگ و دست در کمرت
گهـــی نهم سر پــــر شور بـر سر دوشت

چه گوشواره ای از بوسه های من خوش تر
کـــه دانه دانه نشیند بــــه لالـــه ی گوشت

گریز و گـم شدن ماهیان بوسه ی من
خوش است در خزه مخمل بنا گوشت

ترنمــــی است  در آوازهــــای پایانــــی
که وقت زمزمه از سر برون کند هوشت

چو میرسیم بــــه آن لحظه هــــای پایانی
جهان و هر چه در آن می شود فراموشت

چه آشناست در آن گفت وگوی راز و نیاز
نگــــاه  من  با  زبــان  نـگاه  خـــاموشت

#حسین_منزوی