🌱🌱 در نگاتیوِ لابه لای آلبوم هایم

🌱🌱 در نگاتیوِ لابه لای آلبوم هایم
یک زن ،
با لبخندی پیچیده شده
دور دهانش به رنگِ سیاه
بین شاخه های بریده شده و شکسته
با یک سبد پُر از انارهایی که همه اش
چاک چاک و کبود هستند
رو به عکاسی که هیچ اش
معلوم نیست ایستاده...

و یک عکسِ تارِ قدیمی ،
در میان عکس هایم ،زیبا و خواستنی
که او را عجیب دوست دارم
ساعت ها و دقیقه ها
با عشق نگاهش می کنم

زنی تنها
با یک بغل گل های سرخ
زنی با گیسوان طلاییِ بلند
با چشمانی پُر از شیطنت های دخترانه
و لبخندی کشیده شده در اعماقِ وجودش
در آلبوم عکس هایم می رقصد و می خندد

چند عکس دسته جمعی
از کسانی که دیگر نیستند

به آینهِ ی روی میز نگاه میکنم
انگار دست درازی کرده اند
و هویتم را له کرده باشند
چند قطرِ اشک
در چشمان ِ این تابلوی نقاشی شده در آیینه
دیگر خبری هم از بلندی موهایش نیست

خانه،دیوار،آیینه و حتی شعر هایم
ما همه از کار افتاده ایم
آلبوم عکس هایم بوی تنهایی می دهند
همه چیز در نوشته هایم
گواه می دهند
خیلی پیش تر از مرور این خاطرات
تو رفته ای

امروز دستهایت
شانه هایت
چشم هایت
و بوس های سوزانت
و آن صدای خاصِ تو
که بند بند وجودم را میلرزاند
یادم آمد
امروز
در خانه ی قلبم بی تو پیر شدم 🌱🌱

#پریناز_ارشد