چه کیفی دارد

چه کیفی دارد
کسی باشد که وقتی نام کوچکت را از ته دل صدا میکند
لبخندی روی لبانت نقش ببندد
و تو آرام بگویی:جانم؟
به گمانم اینطور که باشد تو حتی عاشق نامت میشوی
که از طرز صدا کردنش بفهمی
اسمت که هیچ،حتی وجودت مالکیتش را به اشتراک گذاشته شده
بین تو و اوی زندگیت!!
چه لذتی دارد صدایی مدام نامت را تکرار کند
و تا تو جانم بگویی،
بگوید:امان از حواس پرتی یادم رفت چه میخواستم بگویم .
دوباره نامت را تکرار کند
وتو بدانی این بار هم
به شوق شنیدن جانم از زبانت صدایت کرده!!
همیشه ابراز علاقه با گفتن جانم،عشقم،نفسم نیست!!
گاهی تمام شیرینی یک حس
در گفتن نام،آن هم با “میم” مالکیت
خلاصه میشود….
تو هیچ میدانی با همین سادگی های کوچک اما دوست داشتنی
میشود خوشبخت بود و زندگی کرد…