چه کیفی دارد کسی باشد که وقتی نام کوچکت را

چه کیفی دارد کسی باشد که وقتی نام کوچکت را
از ته دل صدا می زند
لبخندی روی لبانت نقش ببندد ..
و تو آرام بگویی جانم ...
به گمانم اینطور که باشد تو حتی عاشق نامت می شوی
که از طرز صدا کردنش بفهمی
اسمت که هیچ، حتی وجودت،
مالکیتش به اشتراک گذاشته شده
بینِ تو و اوی زندگی ات ..
چه لذتی دارد صدایی مدام نامت را تکرار کند و تا تو جانم بگویی
بگوید امان از حواس پرتی ...
یادم رفت چه می‌خواستم بگویم
و دوباره نامت را تکرار کند
و تو بدانی اینبار هم به شوق
شنیدن جانم از زبانت صدایت کرده ...
همیشه ابراز علاقه با گفتن جانم؛ عزیزم ؛ عشقم نیست ...
گاهی تمامیِ شیرینی یک حس
در گفتن نـــــــام
آن هم با میم مالکیت
خلاصه می شود ...