ما مسکّن های موقت بودیم، مرهم های چند روزه که بعد از شنید

ما مسکّن های موقت بودیم، مرهم های چند روزه که بعد از شنیدنِ درد و دلامون، از کنارِ زخمای هم گذشتیم و فراموش کردیم که یه شبایی همدیگه رو با غمامون بغل کرده بودیم تا قوی بمونیم، نشکنیم، خشک نشیم...
ما باهم به دردامون خندیده بودیم و آخرِ خنده هامون سکوت کرده بودیم!
دیوونگی لابد همین بوده، که ندونیم بینِ دستامون چقد فاصله س اما دلامون چفتِ هم باشه و ریتمِ خنده هامون مثِ هم!
زود فراموش شدیم ولی رفیق، اونقدر که حالا وقتی حال همو می پرسیم واسمون مهم نیس کِی جواب میدیم، دیگه مهم نیس پشتِ خط می مونیم یا رد می کنیم تماسِ همو!
دیگه مهم نیس یه روزی آرزومون از تهِ دل خندیدن توو شهر بود و زیرِ گوش هم آروم حرف زدن!
دیگه هیچی مهم نیس جز اینکه فقط یه شبایی دلتنگِ درد و دل کردنامون میشیم، دلتنگِ صدای هم که آرام بخش روحمون بود!
حالا که زخمامون خوب شده بیشتر تنهاییم، اونقد که حاضریم باز غصه دار بشیم تا همدمِ لحظه های ملال انگیزِ هم بشیم!
اونقد که دردِ زخمارو به جون می خریم تا اونی که زخمامونو می بنده تو باشی. بلکه ببینیم همو به بهانه ی غصه هامون.
اما واقعیت این نیست!
من به دلم میگم
توام بگو:
" ما تنها امتدادِ غم های بی رویه ی هم بودیم که هیچوقت دست هایمان به هم نرسید... "
#شقایق_عباسی