سکوت واژه ای چهار حرفی که حرف های زیادی را درون خود جای د

سکوت واژه ای چهار حرفی که حرف های زیادی را درون خود جای داده.

گاه سکوت جواب نابخردان است و گاه نشانه ی رضایت و گاه پر از حرف های نزده.

سکوت همان واژه ای که چون کوه محکم است و چون سد، نشکن...

همانی که برای جلوگیری از خیلی چیزهاست؛ گاهی مانع دل شکستن میشود و گاه همدم بغض ها...

گاه نشان اقتدار است و گاه نشان ضعف...

گاه نشانه ای از فهمیدگی و گاه نشانه ندانستن...

و چه بسیار سکوتی که منبع آرامش است و گاهی شروع طوفانی سهمگین.

بعضی از سکوت ها هم جنسشان فرق
می کند مثل سکوت پر هیاهوی باران...
سکوت پر از دلتنگی خیابان.

گاه نیز عجیب سکوت شبیه شعله ی شمع می شود و جان آدمی را ذره ذره آب می کند.

سکوت همیشه هم آنقدر بی هیاهوی آرام نیست گاهی می تواند به اندازه ی هزاران حرف ناگفته، گفته شود ، گاهی می تواند به اندازه ی هزاران دلیل قانع کننده باشد و گاهی می تواند به اندازه هزاران کیلومتر دلتنگی را فریاد بزند...

سکوت، آری همان آرام پرهیاهو...