گاهی ادای رفتن در می آوری

‌ گاهی ادای رفتن در می آوری
فقط خودت میدانی که چمدانت خالیست
و پایت نای رفتن و دلت قصد کندن ندارد.
ادای رفتن در می آوری بلکه دستی از آستین درآید و دودستی بازویت را بچسبد.
چشمی اشک آلود زل بزند توی چشمانت و بگوید بمان!
و تو چقدر به شنیدنش محتاجی...
گاهی ادای رفتنی ها را در می آوری بلکه به خودت ثابت کنی کسی خواهان ماندنت هست هنوز
و وای از وقتی که نباشد کسی...
با چمدان خالی و پای بی اراده و دل جامانده کجا میشود رفت؟ کجا..؟ ‌ ‌ ‌ #هستی_دارایی
#آنشرلی