ما اصالتاً ترک هستیم. موقعِ ولادتمان، بعد از اذان و اقامه

ما اصالتاً ترک هستیم. موقعِ ولادتمان، بعد از اذان و اقامه، اسمِ عبّاس را درِ گوشمان می‌خوانند. بچه‌هایمان که به دنیا می‌آیند، فامیل جمع می‌شوند و برای تبریک، می‌گویند «ابالفضل نوکری اولسون» یعنی؛ الهی که نوکر ابالفضل باشه. وقتی کسی از ما پسردار می‌شود تا وقتی هنوز اسمی برایش انتخاب نشده، ابالفضل صدایش می‌کنیم.
ما اصالتاً ترک هستیم. خب خیلی‌هایمان در وطن، فارسی صحبت می‌کنیم؛ در حرمِ عباس اما ترکی، زبانِ رسمی است. ما در حرم عباس جز به لغتِ ترکی مکالمه نمی‌کنیم؛ حتی با خود او!
ما اصالتاً ترک هستیم. وقتی از آدم و عالَم می‌بُریم و کاری از کسی برنمی‌آید، وقتی سختی‌ها و مصائب به اوج خود می‌رسد، وقتی مریض‌مان بدحال می‌شود، وقتی بحث آبرویمان وسط می‌آید، به «ابالفضلین توشَن گولّارینا» یعنی؛ به دست‌های قطع شده‌ی آقام ابالفضل متوسل می‌شویم؛ گره‌ها باز می‌شود؛ گویی که از اول گره‌ای نبوده!
ما اصالتاً ترک هستیم. دیگران اگر فقط در حکایت‌ها و منبرها و کلیپ‌ها شنیده‌اند، ما به چشم خود دیده‌ایم که بعضی محتضرهایمان در لحظاتِ آخر می‌گویند «دارم با آقام ابالفضل میرم». ما دیده‌ایم که بغض نُه روزه‌ی پدرهایمان بالاخره شب تاسوعا می‌ترکد. مادرهایمان قامت بلند پسرهایشان را که می‌بینند، به خوش‌قامتِ ام‌البنین می‌سپارندش. ما پشت در پشت و نسل در نسل، عشقِ ابالفضل را از پدربزرگ‌هایمان به ارث می‌بریم.
ما اصالتاً ترک هستیم. همگی زندگی‌هایمان را به عباس تکیه داده‌ایم.
ما شب نهم بی‌تکیه‌گاه می‌شویم، خیلی بیچاره‌ایم.
شب و روزِ تاسوعا را یک‌طور ویژه‌ای به ترک‌ها تسلیت بگویید...
#عجم_علوی