من تو را براے باقیمانده ے عمرم مےخواهم

من تو را براے باقیمانده ے عمرم مےخواهم
براے صبح هاے زود کہ
نور آفتاب روے صورتت بخورد و
آنقدر محو تماشایت شوم کہ بیدارت نکنم و
خواب بمانے

تو را براے قدم زدن در کوچہ پس کوچہ هاے شهرمان مےخواهم کہ
پشت ویترین مغازه هاے رنگارنگش،
براے خودمان خاطراتے رنگے بسازیم و
بہ همہمہ ے آدم ها توجہے نکنیم...

تو را براے شعرهاے بلند مولانا مےخواهم کہ
چشم در چشم هم، ابیاتش را بخوانیم...
تو را براے چاے تازه دم بعدازظہر با عطر هل مےخواهم کہ
سر بر روے شانہ ات بگذارم و
ندانم کہ
در عطر تو غرق شوم یا در عطر چاے...!

من تو را براے نگرانےهاے گاه و بےگاهم مےخواهم
تا بےدلیل بہ تو رنگ بزنم و بگویم:
کجایے جانِ من؟

من از آن روز...
از همان روز اول...
تو را در کنار خودم،
براے باقےمانده ے عمرم خواستہ بودم همسر عزیزم