دل من نمی ­گیرد. دل من تا وقتی که نیایش های کوچکم را دارم

دل من نمی‌­گیرد. دل من تا وقتی که نیایش‌های کوچکم را دارم از هیچ‌کس و هیچ‌جا نمی‌گیرد.
چرا باید بترسم یا اجازه بدهم که حالم خاکستری شود؟
چرا باید از هجوم تنهایی و تلخی و آوازهای بی‌رنگ بترسم؟
چرا باید بگذارم که وحشتی از روزهای مرده در رگ‌های زنده‌ی من بخزد؟
پشت من به خداوند گرم است.

به کسی که می‌تواند بگوید شناسنامه‌ی مرا دارد. به کسی که مرا آفریده است و رازهای مرا به کسی نمی‌گوید.
کسی که به من حسادت نمی‌کند.
مرا تنها نمی‌گذارد.
با من سرد حرف نمی‌زند.
مرا در شلوغی‌های کارهای مهمش گم نمی‌کند.
نمی‌گذارد دل‌افسرده و خسته شوم.
او مرا برای خودم می خواد............

او نمی­‌گذارد بین راه بمانم، با دلی افسرده و ناامید. چرا که ناامیدی از جنس خداوند نیست. انسان ممکن است گاهی از جنس تلخی و ناامیدی باشد.
اما خداوند سراسر نور است  و شفاف است و آوازهای روشنی دارد. خداوند آوازهای روشنش را با مهربانی میان همه­‌ی آدم‌­ها پخش می‌کند و من هر شب گیرنده‌هایم را برای خداوند تمیز و شفاف و روشن می‌کنم.


باشد دراولین شب از شبهای مبارک رمضان المعظم گیرنده های دلمان را برای یک سال تمیز وشفاف کنیم.

درپناه مهربان ترین مهربانان


التماس دعا
یاحق




#کورد
#کوردستان
#فرهنگ
#تمدن
#اصالت